Hieronder een samenvattend stuk van de TBS commissie waarin als opmerkelijkste aanbeveling gedaan wordt : De mogelijkheid tot dwangmedicatie bij geen ziektebeeld, dit druist werkelijk tegen alle ethiek in, en is ronduit een zeer gevaarlijke ontwikkeling. Het TBS gebeuren heeft nauwelijks aandacht gekregen door het Hirsi Ali gebeuren, wat en wie zit er hier achter daar de timing van het item van de dag wat al jaren bekend was mijns inziens nooit op toeval kan berusten, daarvoor lopen er teveel lijntjes en gebeuren er teveel dingen… Hoe kan een kamer in godsnaam achter een rapport staan dat dwangmedicatie zonder ziektebeeld aanbeveelt:(
, terwijl het aan de andere kant zegt vrijheid van meningsuiting voor te staan, mind control heeft niets met vrijheid van meningsuiting te maken, en is een zeer gevaarlijke ontwikkeling waar IEDEREEN inclusief de kamerleden zelf slachtoffer van kunnen worden, dat zou het Hirsi Ali gebeuren nu toch wel duidelijk moeten maken, daar de volgende stap voor mensen buiten TBS zal gaan kunnen gelden, inclusief kamerleden die straks door hun eigen wet uitgeschakeld kunnen worden omdat een psychiater dat vindt. mocht dit wettelijk geregeld worden. Voor mensen die het hele rapport willen lezen, die verwijs ik naar de onder bij bron vermelde link. Groetjes v Hyperactief
Samenvatting eindrapport TBS
Bijgaand volgt de toelichting van commissievoorzitter Arno Visser (VVD) van de tijdelijke commissie Onderzoek TBS bij de presentatie van het eindrapport, aldus uitgesproken op dinsdag 16 mei 2006 (uitgesproken tekst geldt).
TBS.
Drie letters die vorig jaar veel onrust en ophef veroorzaakten.
Drie letters die toen we aan ons onderzoek begonnen akelige associaties hadden.
Maar we weten inmiddels dat achter diezelfde drie letters - tbs, terbeschikkingstelling - een ingewikkelde, voor velen onbekende wereld schuil gaat. Onze parlementaire speurtocht door de forensische psychiatrie brengt die wereld in beeld. Je krijgt te maken met de mensen die dagelijks de moeilijkste problemen in de samenleving oplossen en met de mensen die ze voorzaken: delinquenten met een geestelijke stoornis.
Ik herinner me de werkbezoeken met gemotiveerde en betrokken behandelaren.
Maar ik herinner me vooral het gesprek met de tbs-er die eerlijk vertelde dat hij nooit alleen, zelfstandig zou kunnen wonen, nooit zonder toezicht zou kunnen functioneren, altijd argwanend zou blijven – een beetje bang voor zichzelf. Levenslang zorgbehoeftig was zijn meest positieve perspectief.
En dan denk ik ook aan het gesprek met de vader van een slachtoffer. Ook hij moet levenslang leren leven met zijn verlies. En ook hij herkent zijn situatie niet in juridisch jargon.
De commissie sprak met psychiaters, luisterde naar rechters, informeerde zich bij behandelaren. De commissie reisde naar buitenlandse deskundigen en ontving Nederlandse wetenschappers. De leden spraken met daders én met slachtoffers. Zo kreeg een onbekende wereld kleur, zo werden problemen duidelijk.
Het rapport “Tbs-vandaag over gisteren en morgen†gaat over de dynamiek in een ingewikkelde wereld. Een wereld die hoge eisen stelt aan tbs-behandelaars en tbs-patienten. Een wereld waarin burgers niet zomaar accepteren als deskundigen zeggen dat risico’s er gewoon bij horen.
De analyse en de aanbevelingen richten zich op de structuur én de cultuur van die wereld.
De titel van ons rapport “Tbs- vandaag over gisteren en morgen†verdient een korte toelichting. Daarna ga ik kort in op de analyse en de aanbevelingen.
De titel typeert iets dat alle actoren in het tbs-stelsel gemeen hebben.
Alle onafhankelijke en verschillende actoren moeten een beslissing nemen op basis van informatie uit het verleden, strevend naar het beste voor de toekomst.
Dat doet een rechter wanneer hij een verdachte veroordeelt. Dat doet de tbs-kliniek wanneer die een behandeling voorstelt. Dat doet de Minister die een verlofmachtiging afgeeft. Dat doet de Tweede Kamer wanneer wet en regelgeving worden geaccordeerd.
Iedereen neemt een moeilijke beslissing die op een onvoorspelbaar moment onder het vergrootglas kan komen.
Eigenlijk geldt hetzelfde voor de onderzoekscommissie. We moeten leren van het verleden, en ik voeg er aan toe: leren van gemaakte fouten.
Dit parlementaire rapport is geen afrekening met gisteren. Dit parlementair onderzoek is een bouwsteen voor morgen.
Waar maatschappelijk onrust heerst, is diepgaand parlementair onderzoek op zijn plaats. Daarin komt de ultieme taak van het parlement tot uiting. Bij de start was daarom alles mogelijk: een uitkomst waarin alles in orde bleek, een uitkomst waarin tbs afgeschaft zou worden.
Op 16 juni vorig jaar besloot de Kamer het tbs-stelsel onder de loep te nemen. De maatschappelijk onrust over ontsnapte tbs-ers die vreselijke misdaden pleegden, was daarvoor aanleiding.
De onderzoekscommissie is gestart met een open blik en was van meet af aan bereid breed en onbevooroordeeld te kijken.
Bij de buitenlandse bezoeken kreeg de commissie opvallend vaak dezelfde vraag: “Was dit onderzoek het gevolg van incidenten die breed waren uitgemeten in de media en vervolgens voor politiek debat zorgden?â€Â
Dat was in Duitsland en Engeland ook gebeurd.
Onze gesprekspartners waarschuwden ons. Incidenten kunnen leiden tot overhaaste reacties, en vervolgens politiek ingegeven oplossingen. Dan is niet zeker dat het resultaat van de voorstellen positief zal uitpakken.
We waren gewaarschuwd.
De commissie realiseerde zich dat ook het politiek-maatschappelijk debat zélf tot de focus van ons onderzoek zou moeten behoren. Voorkomen moest worden dat alles en iedereen zou worden beoordeeld, behalve de politiek en de politieke cultuur.
Daarom heeft de commissie de raad voor maatschappelijke ontwikkeling gevraagd om het thema ‘tbs in het maatschappelijk debat’ te analyseren.
De analyse van de RMO maakt deel uit van de analyse van de commissie. Die is dat als gevolg van frequente berichtgeving over incidenten de feitelijke veiligheid uit het zicht kan verdwijnen.
Als de feiten zoek zijn, is een oplossing ver weg. Een extern onderzoeksbureau heeft feiten-onderzoek gedaan. Ook dit vindt u bij ons rapport.
De motie die precies elf maanden geleden leidde tot dit onderzoek, stelde dat:
“het tbs-stelsel in zijn huidige vorm onvoldoende in staat is de maatschappij te beschermen tegen mensen die na behandeling opnieuw ernstige delicten plegenâ€Â.
De meest pregnante vraag waarvoor de commissie stond, was of het huidige stelsel geheel op de schop moest?
De commissie heeft zich de vraag gesteld of de typisch Nederlandse mengvorm - waarbij psychiatrische verpleging kan worden opgelegd in een strafrechtelijke context - nog ‘van deze tijd’ is.
Of dient er een ander systeem te worden ontwikkeld?
Naar het oordeel van de commissie zijn de uitgangspunten en de doelstelling van het tbs-stelsel niet achterhaald.
Maar er dient er wel degelijk een reeks aanpassingen binnen het stelsel – binnen de ‘huidige vorm’- te worden uitgevoerd.
Op basis van vele werkbezoeken, diepgaande gesprekken en feitelijk onderzoek komt een unanieme commissie met 17 aanbevelingen die de professionaliteit en de kwaliteit van de tbs-maatregel het het tbs-stelsel verbeteren.
Eerst de analyse. Het probleem in de tbs-sector is niet een kwestie van getallen: grotere aantallen tbs-veroordeelden, meer en grotere klinieken.
Dat probleem was bekend. Dat is niet de kern.
Het is iets ingewikkelder. We beschrijven daarom de lange termijn-ontwikkelingen in de tbs-sector die vragen om een antwoord. Ze worden nauwkeurig beschreven in het rapport.
Iedereen in het tbs-stelsel preludeert steeds op mogelijke andere handelingen van een ander. De advocaat, de officier van justitie, de rechter, de psychiater, de behandelaar, het ministerie en het parlement; allen zijn schakels in dezelfde keten.
Dit is niet te vergelijken met het doorhakken van de gordiaanse knoop.
Iedere verbinding geeft een beweging door, en niet altijd is duidelijk bij welke schakel in de keten de beweging is begonnen. Problemen aan het einde van de keten - bijvoorbeeld rondom verlof - kunnen hun oorzaak hebben in de verloftoekenning, in de behandelmethodiek, maar zelfs al bij de tbs-veroordeling.
Deze beweging is onderdeel van een breder maatschappelijk proces. Het oordeel van instituties en autoriteiten wordt niet meer automatisch vertrouwd. Moderne massamedia brengen lastige beslissingen in eenvoudige, versimpelde vorm in de huiskamer.
Voor de leek is het feit, voor de deskundige fictie. Voor de één is het alarmerend, voor de ander dagelijkse kost. Ook de tbs-sector ervaart dat.
Het is nu zaak dat alle actoren in de tbs-keten onderdeel van de oplossing worden, en geen onderdeel van een probleem blijven.
De 17 aanbevelingen van de commissie raken dus het hele stelsel, de hele keten.
De belangrijkste aanbevelingen dienen ertoe meer grip te krijgen, op tbs-ers die na hun behandeling een plek in de samenleving moeten krijgen. De samenleving heeft bescherming nodig, deze mensen hebben ook bescherming nodig. Daarvoor is een structuur nodig die in dit rapport staat.
Ten eerste, een langere wettelijke periode van voorwaardelijke beëindiging. Negen jaar.
Vervolgens, beter toezicht op die voorwaarden. Op maat gesneden vormen van zorg en beveiliging.
Bij de vormgeving van die beschermende structuur hoort ook aanpassing van de financiering. Niet meer klinieken financieren. Maar een patientgebonden budget op basis van de behoefte aan behandeling en de noodzaak van beveiliging.
Hierdoor wordt de kans op een succesvolle behandeling vergroot. Het succes van een behandeling vertaalt zich in veiligheid en bescherming.
Nog een aanbeveling. De commissie is van mening dat het geven van verlofmachtigingen meer body moet krijgen. Een deskundige overheidsdienst oordeelt inhoudelijk, en kan leren van incidenten.
De commissie wil zich keren tegen de dreigende trend dat tbs via ‘longstay’ automatisch uitmondt in levenslang. Tbs mag geen kostbaar pseudo-levenslang worden. De commissie verwacht dat uitvoering van het pakket maatregelen leidt tot vermindering van dure longstay-plaatsen. Geld moet je inzetten waar dat het meest nodig en effectief is.
Het kloppend hart van onze voorstellen richten zich op onderwijs en onderzoek. Wat ons verbaasde bij dit onderzoek, is dat er geen gespecialiseerde opleidingen zijn voor dit specialistische vak. Goed opgeleide behandelaars en goed onderzoek maken de samenleving veiliger.
De commissie stelt voor meer mogelijkheid te bieden te behandelen met behulp van dwangmedicatie. Voor patiënten zonder ziektebeeld.
De commissie is eerlijk en doet geen loze beloften. Verder beperken van risico’s is mogelijk, het uitsluiten van risico’s niet.
Een tbs-stelsel ontwerpen waarbij incidenten nooit meer voorkomen is onmogelijk. De commissie heeft haar energie gestoken in het streven naar bereikbare idealen.
Tot slot wil ik namens de leden van de commissie dank zeggen aan de staf die ons de afgelopen maanden heeft ondersteund. Dat is met grote inzet en deskundigheid gebeurd.
Ik dank ook de vele deskundigen met wie we spraken.
De openheid en bereidheid in de tbs-klinieken om op een constructieve wijze bij te dragen aan ons werk heeft ons getroffen. De commissie beseft dat men daarmee vertrouwen in ons heeft gesteld. We hopen dat dit vertrouwen blijkt uit het rapport.
Wij hopen dat het rapport binnen en buiten de politiek tot discussie leidt over wat we morgen beter moeten doen, en minder over wat er gisteren niet goed is gegaan.
Voorzitter,
Ons werk ligt achter ons. Dat is gisteren.
Wij hopen dat de Kamer morgen besluit de behandeling zeer snel ter hand te nemen.
Wij hopen dat kamer en kabinet er nog voor het zomerreces in slagen het debat af te ronden en het tbs-stelsel te moderniseren en te professionaliseren.
Gisteren en morgen.
Vandaag mag ik u namens de commissie het eindresultaat van ons werk aanbieden. BRON: http://www.tweedekamer.nl/over_de_tweede_kamer/nieuws/index.jsp#0
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
