Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Hyperactief
Het valt mij op, dat ondanks de vele waarschuwingen aangaande medicatie, er nog steeds psychiaters zijn die kinderen op zeer jonge leeftijd aan de gevaarlijke medicatie zetten, dat de media veel persberichten waaronder internationale waarschuwingen veelal negeerd, en verzekeraars dit zonder meer vergoeden. Nog afgezien van de wetenschappelijke fraude, omdat classificaties uit de DSM niet wetenschappelijk en/ of medisch onderbouwd zijn, werkt onze Westerse “beschaving” dus mee aan “misdaden” tegen de mensheid, waarvan de meesten hier volgens mij geeneens bij stlstaan, ook T4 voor de W.O.II is begonnen met de hokjesgeest door middel van kruisjes zetten en wegstrepen, waar later machthebbers met een dubbele agenda misbruik van maakte waarvan de verschrikkingen bij iedereen bekend zijn, zijn we dat alweer vergeten, hebben we niets geleerd van het verleden:?
Geen mens weet wat de lange termijn effecten zijn van deze onnatuurlijke chemische gedragsveranderende middelen. Wat wel een feit is, dat een aanzienlijk deel van de mensen die een GGZ verleden hadden nu de TBS klinieken bevolken, het aantal “psychische stoornissen” en het aantal TBSsers stijgt, maar niemand daar conclusies uit trekt. Steeds meer kinderen vastlopen op school, maar het is veel makkelijker om kinderen te onderdrukken en uiteindelijk te criminaliseren dan te kijken of schoolsystemen en/ of lesmethoden en/ of andere dingen in de maatschappij niet deugen en aan herziening toe zijn. Ik wordt eerlijk gezegt een beetje kotsmisselijk van de destructieve mentaliteit van een aanzienlijk deel van de psychologen en psychiaters die aan deze kindervernietiging in naam van de pseudo “wetenschap” meewerken !!!
Hieronder twee media stukjes over autisme, waaronder het eerste eindelijk eens melding maakt van de NIET op kinderen onderzochte medicatie. En een stukje van een psycholoog die tenminste nog nadenkt over de toenemende hokjesgeest. Ik maak me grote zorgen en volgens mij zijn er nog nooit zoveel kinderen aan chemische dwangbuizen gezet als in deze verwerpelijke onmenselijke tijd, waar kinderen op steeds jongere leeftijd als “proefkonijn” worden misbruikt door een beroepsgroep die hier zichzelf van werk voorziet, en niet te vergeten met een niet al te mooie geschiedenis achter de rug… Wanneer stoppen deze “misdaden” tegen de mensheid, tegen onze kinderen, tegen de toekomst ??? Wanneer worden de destructief ingezette miljarden eens ge- i.p.v. misbruikt en geïnvesteerd in kinderen oftewel in de toekomst, waarvan er hier systematisch steeds grotere groepen vernietigd worden.
Groetjes v Hyperactief
Meer onderzoek nodig naar medicatie bij autisten
Ruim de helft van de kinderen en volwassenen met autisme gebruikt geneesmiddelen om klachten en symptomen te onderdrukken. Dat komt naar voren in een onderzoek van de Wetenschapswinkel Geneesmiddelen van de Universiteit Utrecht in opdracht van de Nederlandse Vereniging voor Autisme (NVA). Genezing van stoornissen in het autismespectrum is niet mogelijk, maar bijkomende verschijnselen als sterke angst, dwanghandelingen en agressie worden vaak behandeld met medicatie. Dit onderzoek stelt nu vast dat het vooral bij kinderen gaat om geneesmiddelen die niet voor deze groep op de markt zijn gebracht en die niet getoetst zijn door de overheid. De NVA dringt daarom aan op nader onderzoek naar de (lange termijn-) effecten en de neveneffecten van het gebruik van geneesmiddelen. BRON:: APS, 22 juni 2006.
De autist bestaat niet
door Henk Algra
Met de neiging om ieder afwijkend gedrag van mensen vanuit een bepaalde verklaring te willen benaderen, is iets wonderlijks aan de hand. Aan de ene kant wordt gezegd dat mensen uniek zijn, maar aan de andere kant worden ‘bijzondere mensen’ als groep weer in een bepaalde hoek geplaatst. Het gaat echter niet om wát, maar om wíe.Erwin Roos vermeldt in zijn ingezonden (Nederlands Dagblad 9 juni) een grote mate van verwarring in de discussie over autisme. ,,De lijst symptomen waaraan een persoon moet voldoen om zelfs maar gediagnosticeerd te kunnen worden is zo uitgebreid en variabel, dat er moeilijk van een eenduidig ziektebeeld gesproken kan worden.''
Inderdaad heeft deze diagnose zich als een olievlek over een breed scala van gedragskenmerken uitgebreid. Het klassieke beeld van een autistisch kind was een (meestal) jongetje dat in zichzelf gekeerd was, niet geknuffeld wilde worden en geen oogcontact maakte. Vaak functioneerden deze kinderen op verstandelijk gehandicapt niveau.
Tegenwoordig kunnen ook mensen met een voltooide universitaire opleiding onder deze diagnose vallen. Ze zijn voortdurend met iedereen in gesprek, en ook qua gedrag en houding valt er in eerste instantie nauwelijks iets op. Van de volkomen in zichzelf gekeerde man op de instelling voor verstandelijk gehandicapten naar de hoogleraar op de universiteit die netjes aan alle sociale verplichtingen voldoet: ze vallen allemaal onder dezelfde diagnose, het spectrum van autistische stoornissen. Maar als een diagnose zo breed is neemt ook de verwarring toe.
Gevoelens
Roos wijst ook op het zo vaak veronderstelde gebrek aan empathisch vermogen bij mensen met autisme. Inderdaad wordt vaak genoemd dat deze mensen niet in staat zouden zijn om gedachten en gevoelens van anderen te lezen. Opvallend is dat aan deze hoeksteen van het denken over autisme getornd wordt. Zo heeft dr. Sander Begeer in zijn promotie-onderzoek ,,onverwacht sterke inzichten en vaardigheden gevonden op het gebied van de sociaal-emotionele interactie'' (Wetenschappelijk Tijdschrift Autisme, 2005/3). Begeer wil niet zo ver gaan dat mensen met autisme geen problemen zouden hebben met het ‘lezen’ van emoties, maar hij bepleit wel een nuancering van het klassieke idee van de ‘mindblindness’ (het blind zijn voor emoties). Ter nuancering: hij beschrijft in zijn onderzoek kinderen met milde vormen van autisme.
Ook onderzoekster Uta Frith laat deze geluiden horen. Er is bij mensen met autisme wel degelijk een emotionele toonzetting aanwezig, maar het probleem zit in het verwoorden van die gevoelens. Het beeld van de kille autist die absoluut niet begrijpt wat een ander bedoelt, lijkt in zijn algemeenheid onhoudbaar te zijn.
Speciale behoeften
Op een andere manier reageert Marian van Dijk (Nederlands Dagblad, 12 juni) op de discussie die al enige tijd in deze krant gevoerd wordt. In de kerk vinden we dat we allemaal uniek zijn, maar toch … het lijkt er op dat sommige mensen meer uniek gevonden moeten worden dan anderen. ,,Als je alle groepen die extra aandacht verdienen gaat benoemen is er bijna een belangenvereniging nodig voor het gewone kerklid.''
Ik vraag me met haar af of de vraagstukken waar we o.a. in het pastoraat mee te maken hebben wel zo sterk met de intelligentie, de leeftijd of bijvoorbeeld de psychiatrische problematiek van het gemeentelid te maken hebben. Er zijn hoogbegaafde mensen die zich prima thuis voelen binnen de gemeente, er zijn mensen met autisme die genieten van iedere kerkdienst, er zijn kleine kinderen en dementerende ouderen die hun plekje hebben binnen de kerkelijke gemeente. Er zijn anderen die dat plekje niet hebben kunnen vinden, maar daar zijn ook mensen bij die helemaal geen ‘speciale behoeften’ lijken te hebben (de Amerikaanse uitdrukking voor mensen die om welke reden dan ook extra aandacht nodig hebben).
Wonderlijk
Steeds meer kom ik tot de conclusie dat er met de neiging om ieder afwijkend gedrag van mensen vanuit een bepaalde verklaring te willen benaderen iets wonderlijks aan de hand is. Aan de ene kant wordt gezegd dat mensen uniek zijn, maar aan de andere kant worden ‘bijzondere mensen’ als groep weer in een bepaalde hoek geplaatst. Oftewel: alle mensen zijn uniek, maar sommige mensen zijn unieker dan anderen. En juist die groep geven we collectief een diagnose mee. Daarmee doen we individuele mensen geen recht, vindt Erwin Roos: ,,Er wordt steeds gekeken naar groepscijfers, maar er moet gekeken worden naar het individu.''
Zeker: er is problematiek, er zijn groepen mensen die extra onze aandacht vragen. Het kunnen verklaren van gedrag vanuit een bepaalde diagnose kan een opluchting voor ouders en opvoeders betekenen en ook leiden tot meer begrip. Maar er is ook een andere kant: het gevaar dat we, met die diagnose, het individuele en unieke gemeentelid met het pedagogische of pastorale badwater weg gooien. Gaat het in het pastoraat om de vraag: wát is dit gemeentelid? (hoogbegaafd, autistisch, verstandelijk gehandicapt). Nee, het gaat in de eerste plaats om het gekénd worden, om de vraag: wíe is dit lid van onze gemeente? BRON: Nederlands Dagblad 19-06-2006 Henk Algra is GZ-psycholoog.
Groetjes v Hyperactief;)
