Leven aan de onderkant

Jacques Smeets

31-12-2006 23:08

Hallo Hyperactief,
Ik zal hier nog iets schrijven over de discussie die wij voerden op het politie prikbord.
Op blz. 195 en 196 van het boek “Leven aan de onderkant” staat zo'n passage, waarin ik veel overeenkomsten zie met mijn visie en tevens praktische handelwijze, zoals ik die de laatste paar jaar van mijn recherchetijd toepaste.
Opmerkelijk detail vind ik de volgende passage uit het boek (het gaat hier om een vrouwelijke patiënte die zegt mishandeld te zijn door haar vriend.
De vrouw reageert op de opmerking van de arts, dat de kans klein is dat haar vriend verandert en als zij hem verlaat, dat hij binnen een week iemand anders heeft om te wurgen, door te zeggen:
“Maar het is zo moeilijk, dokter”.
De dokter zegt hierop:
"Ik heb niet gezegd dat het gemakkelijk is. Ik zei dat het noodzakelijk was.
Iets wat noodzakelijk is, hoeft niet per se gemakkelijk te zijn. Maar je kunt niet van dokters verwachten dat ze je gelukkig maken, terwijl je vriend gewoon doorgaat je de keel dicht te knijpen, of dat ze ervoor zorgen dat hij daarmee ophoudt. Dat is niet mogelijk. Je moet een keuze maken. Er is gewoon geen andere oplossing".
Op blz. 196 zegt de schrijver:
“Maar ik blijf bij deze fundamentele waarheid: dat geen arts, geen welzijnswerker en geen politieagent de kwaliteit van het leven van zo'n vrouw kan verbeteren, als ze niet bereid is afstand te doen van wat ze dan ook aan positiefs ontleent aan haar gewelddadige vriend. Er bestaat geen pijnloze oplossing voor het dilemma.”
De psychiaters, die ik beroepshalve heb getroffen Hyperactief, confronteerden de patiënt zelden of nooit met zichzelf en hun eigen problematiek.
Dat is ook erg moeilijk, dat heb ik aan de levende lijve ondervonden.
Ik bleek daartoe pas in staat, toen ik in staat was mezelf met m'n eigen innerlijke (onbewuste) problematiek te confronteren.
Toen ik in soortgelijke bewoordingen als de arts gebruikt met verdachten, getuigen en aangevers ging praten, ontstond er opeens openheid, eerlijkheid en oprechtheid.
Niet altijd….maar meestal wel.
Ik confronteerde de mensen met hun eigen gebrek aan zelfredzaamheid, met hun eigen daden, met hun eigen motieven tot het doen van aangifte en met hun eigen redenen om te getuigen of juist niet.
Ik deed dit vanuit een eerlijke, open en oprechte zienswijze en blijkbaar werkte dit.
Ik liet de mensen ook niet stikken, nadat een verklaring was afgelegd of een aangifte was gedaan.
Waar ik kon, hielp ik de mensen, maar opeens bleken ze in staat te zijn om zelfstandig beslissingen te nemen of de volledige verantwoordelijkheid te dragen.
Dat ik uiteindelijk wilde stoppen met het werk als rechercheur, had te maken met de “waan van de dag”, die mij steeds weer confronteerde met dezelfde onvermurwbare bureaucratie, de eisen die men aan mij stelde en de verwachtingen die men van mij had. Ik moest in wezen veel te veel voldoen aan die eisen en verwachtingen en dat bleek in strijd te zijn met m'n eigen natuur.
Jacques
Hyperactief A-P

01-01-2007 00:48

Hoi Jacques, allereerst de beste wensen en alles wat goed is, morgen in de loop van de dag kom ik op deze discussie terug, daar ik daar even de tijd voor wil nemen, en voor de andere lezers/ sters en schrijvers/ sters even de beschrijving van het boek hier neer wil zetten voor degeen die geÃƒÂ¯nteresseerd zijn. Groetjes v Hyperactief:)
Hyperactief A-P

01-01-2007 21:30

Hoi Jacques, ik heb inmiddels vanmiddag in de trein verder gelezen in het boek, en ben de door jou genoemde bladzijden inmiddels gepasseerd. Ik heb daar dan ook niets aan toe te voegen, daar dit ook onze aanpak is van mensen die bij ons voor advies aankloppen. De eerste vraag die ik tegenwoordig stel, is of en wat ze er zelf aan willen doen. Wij zijn net als deze psychiater tegen mensen in een slachtofferrol houden, willen mensen dat, okÃƒÂ© maar dan zonder energie van ons erin. Dat is dus ook de strijd die wij voeren, tegen vermedicaliseren van problemen, tegen het TBS systeem, daar dat systeem van daders “patiÃƒÂ«nten” maakt en zo hun eigen verantwoordelijk ontneemt.
Dus wat deze psychiater op dat gebied schrijft, daar kan ik helemaal achter staan. Voor de rest kwa onderwijs staan er ook zeker interessante visies in die wij delen, het probleem daarbij is, dat ook deze psychiater (en er zijn er meer) tegen de denktanken van zijn eigen branche oploopt. Daar de slechtere leermethodes uit de “hoed” van de psychiatrie vandaan komen. En geloof me, ook in Nederland zijn er diverse psychiaters die zich heel goed kunnen vinden in wat deze psychiater schrijft. Wat wij willen bevorderen, is dat de overgrote meerderheid weer voor ethiek, probleemoplossing etc. kiest, i.p.v. degeen die ook de politie nu op hun pad tegenkomen zonder dat er ook maar iemand geholpen is. Ik heb trouwens ooit een web-log “stoornis zelfinzicht” gehad, om mensen een spiegel voor te houden, maar die trok nauwelijks bezoekers/ sters… Groetjes v Hyperactief
P.S.: Hieronder de boektip voor de overige lezers/ sters die van ogenopeners houden.
LEVEN AAN DE ONDERKANT, Het systeem dat de onderklasse instanhoudt, Schrijver: Theodore Dalrymple, Uitgeverij: Spectrum, ISBN: 90-274-9917-9 (Achtste druk december 2006)
BESCHRIJVING ACHTERZIJDE BOEK:
EEN VERNIEUWENDE CONFRONTERENDE VISIE OP HET SYSTEEM DAT DE ONDERKLASSE INSTANDHOUDT
Leven aan de onderkant is het relaas van een geÃƒÂ«ngageerd psychiater over het leven in de onderklasse en een felle aanklacht tegen de mentaliteit die mensen daarin gevangen houdt.
Theodore Dalrymple werkt in een gevangenisen een ziekenhuis in een grote achterstandswijk. Hij baseert zijn analyse op de duizenden gesprekken die hij voerde met daders en slachtoffers van roof, drugsmisbruik, mishandeling en andere vormen van geweld. Het resultaat is een indringend portret van een wereld waarin relaties vluchtig en gewelddadig zijn, waarin vaders afwezig zijn, waarin zelfbeheersing en eigen verantwoordelijkheid niet of nauwelijks een rol spelen.
Volgens Dalrymple wordt de onderklasse vooral instandgehouden door het waarderelativisme waarvan de westerse wereld sinds de jaren zestig van de twintigste eeuw is doorgetrokken. Dat komt vooral tot uiting in het goedpraten van criminaliteit door die voor te stellen als een onontkoombaar gevolg van armoede, of discriminatie, maar ook in het verdacht maken van prestatiedrang in het onderwijs. Aan de onderkant van de samenleving heeft dit geleid tot een slachtoffercultuur, die verhindert dat mensen hun eigen lot in handen nemen, met alle kwalijke gevolgen vandien.
THEODORE DALRYMPLE (1949) is een Britse arts, psychiater en schrijver. Artikelen van zijn hand verschenen in periodieken over de hele wereld.
'Dalrymple is een geniaal schrijver: helder, niet sentimenteel, en verpletterend eerlijk. Deze bundel bewijst onomstotelijk dat hij een van de grote essayiten van onze tijd is.' Arts & Letters Daily
'Ik ben een groot bewonderaar van Theodore Dalrymples essays, die volgens mij gerekend kunnen worden tot de meest waarheidsgetrouwe - en daarom ook in moreel opzicht moedigste en in intellectueel opzicht meest rigoureuze - beschrijvingen die ooit werden gegeven van het “leven aan de onderkant”.' Norman Podhoretz
'Dalrymples levendige stijl en zijn vaak hartverscheurende verhalen stijgen uit boven zijn diepgevoelde … sociale analyse.' Publishers Weekly
'Meeslepend … dit is geen droge theorie, maar levende werkelijkheid … een moderne klassieker.' New York Post
INHOUD:
Een introductie door Chris Rutenfrans 7
Wereldbeeld van de onderklasse 15
DE GRIMMIGE REALITEIT 25
Het mes ging erin 27
Vaarwel, wrede wereld 37
Helaas lezer, ze is met hem getrouwd 48
Harde liefde 57
Het doet pijn dus ik besta 68
Feestvreugde en dreiging 77
Wij willen geen onderwijs 86
Ruige chic 96
Wat is in godsnaam de verdienste? 106
Kiezen om te falen 117
Vrij om te kiezen 127
Wat is armoede? 136
Verdwaald in het getto 146
En sterven zo dagelijks om ons heen 158
De barbaren voor de poorten van Parijs 169
DE NOG GRIMMIGERE THEORIE 185
De vlucht voor het oordeel 187
Wat veroorzaakt misdaad? 200
Hoe criminologen de misdaad aanmoedigen 212
De politie in wonderland 225
Zero intolerance 236
Zien is niet geloven 247
Noten 259
Register 261
Over de auteur 271
Verantwoording bij de Nederlandse vertaling 272
Jacques Smeets

12-01-2007 19:58

Hallo Hyperactief,
Nog een late reactie.
Overigens ben ik niet iemand, die dagelijks met allerlei forums bezig is en als ik al eens iets schrijf of reageer is dat bijzonder selectief.
Ik lees te veel op fora, dat mijn interesse niet opwekt en dan doe ik er verder niets mee; ik gebruik mijn energie liever aan zaken waar ik iets van mezelf kan tonen en waar ik tegelijkertijd iets van kan leren.
Op het politieprikbord staan voor mij te veel niet interssante topics.
Daarbij heb ik een intensieve baan, waar ik de hele dienst met p.c. moet werken.
Dan ontbreekt 's avonds wel eens de energie.
Jouw reactie over het boek Leven aan de onderkant is helder en begrijpelijk.
Ik kan me herinneren dat m.n. in de jaren ‘80 en ’90, toen de opkomst van harddrug gebruik een vlucht nam, door velen uit het hulpverleningscircuit (ook de politie) werd geroepen, dat drugsverslaafden gezien moesten worden als “zieken” en derhalve ook als zodanig behandeld moesten worden.
Hiermee werd vaak onbewust het criminele en hinderlijke gedrag vergoeilijkt.
Nog niet zo lang geleden sprak men van de “geitenwollen sokken brigade”, als men het had over psychologen en psychiaters (en andere hulpverleners, zoals maatschappelijk werk, CAD e.d.)
Tenslotte zal ik me niet meer wenden tot de “massa”.
Ik uit me en stel me open voor reacties, van welke aard dan ook.
Vervolgens ga ik op een zeer bewuste manier om met individuele mensen, waarvan ik aanvoel dat daar een discussie mogelijk is, zonder in een welles-nietes spelletje terecht te komen.
Wat ik bij jou ervaar is, dat je mij nauwelijks de rust of de tijd geeft om iets te laten bezinken. Ik bedoel dat niet verwijtend, maar aangezien ik zie dat je ontzettend veel, vaak en vooral snel reageert op forums, lijkt het alsof jij je daar helemaal niet bewust van bent. Zoals je ziet, pak ik zelf wel die rust en tijd.
Maar ja, je gebruikt natuurlijk niet voor niks de naam Hyperactief hÃƒÂ¨? -
Deze opmerking betekent niet, dat ik zou verwachten, willen of eisen, dat jij anders zou moeten gaan handelen, dat zijn zaken die beslis jij zelf wel.
Ik schrijf hier alleen maar op hoe ik het persoonlijk beleef, dat is alles.
Groetjes,
Jacques
Hyperactief A-P

13-01-2007 02:00

Hoi Jacques, beter laat dan nooit toch, het loopt niet weg, en dan bedoel ik niet de tijd, Ieder zijn eigen keuze, zoals ik je al eerder zei prik ik met een ander doel op de forums als de meerderheid, oftewel wij (ik met mijn collega's van de antipsychiatrie) proberen ook nog wat te bewerkstelligen, iets waar we overigens niet over zullen en mogen klagen. Oftewel de ingezette energie vind ik best nuttig, zeker als ik dan vanmorgen van een medeprikster hoorde dat er in de papieren editie van Trouw een vruchtbaar stuk stond aangaande de psychiatrie in relatie tot de farmaceuten, en daar ook nog eens naar het boek “Psychiaters Te Koop?” wat hier een paar topics onder staat verwezen werd. Dat boek bevestigd vanuit de eigen branche veel van wat wij aan gegevens de afgelopen jaren her en der verspreid hebben.
En in dat boek op blz.: 60 wordt naar 3 Nederlandse site's verwezen, waarvan er 2 genoemd als de radicalere (wat ik alleen maar een compliment vind) de web-logs van Alkien (antimedicatie) en de web-log van mij (antipsychiatrie) zijn. Mensen die de moeite nemen dat boek te lezen, kunnen weten dat de gegevens die wij verspreiden geen gebakken lucht is, waar je sites genoeg van kunt vinden. En ja het boek: “Leven aan de onderkant” vind ik van die psychiater in ruste een echte ogenopener. Ik zit nu in een boek van hem aangaande de mythe's en de leugens van de drugs, die ook onomstotelijk aangeeft dat het hele afkickcircuit een goudgeld kostend werkgelegenheids project is. Ik zal hier binnenkort een boekentip en beschrijving van neerzetten, als dat door gaat dringen tot verantwoordelijken dan is het afgelopen met de “geitenwollensokkenbrigade”…
Ik heb het van de week al bij 2 politici in Amsterdam gepresenteerd, na de DVD van Ã‚Â± 2 uur met hun gekeken te hebben. En we gaan door, mensen die in hun slachtofferrol pillen willen blijven verslinden en maar ach en wee blijven klagen om maar vooral geen eigen verantwoordelijkheid te hoeven nemen, zal men zelf op moeten laten draaien voor de kosten van die medicatie. Ik heb het uiteraard alleen over pseudo“stoornissen”, de medicatie voor echt bewezen ziektes moet gewoon in het pakket blijven, maar de pseudo “stoornissen” medicatie moet verdwijnen uit het pakket. Het belemmerd mensen in hun groei, met gevaarlijke bijwerkingen en nog meer kosten, en dat moet afgelopen zijn. Ziektekostenverzekeraars zullen ook uitgebreid geÃƒÂ¯nformeerd gaan worden. Dat in Trouw de psychiatrie en de vereniging daarvan aankondigde de belangen meer aan banden te gaan leggen in andere bewoordingen, daar zullen we ze aan houden, oftewel eerst zien en dan geloven…
Enne ik stel me ook voor alles en iedereen open, maar heb geleerd geen energie meer te steken in mensen die destructief zijn en niets anders willen dan dat. Oftewel de mensen die jij in je beroep tegenkomt die denken boven de wet te staan en daar nog een schepje destructief gedrag waar ze zichzelf nog verder mee schaden bovenop doen. Je herkent ze aan schelden/ razen/ tieren/ liegen en/ of een andere realiteit hebben, vaak middelenmisbruik en dat goed praten etc. etc. Negatieve aandacht is ook aandacht, die moet je ze niet geven daar je ze dan beloond. Ze zijn alleen geholpen met lik op stuk, alleen op die manier kun je ze realiteit bijbrengen, de rest is verloren moeite. Teveel mensen die er een potje van maken, komen er nog mee weg, en dat zou moeten veranderen, een wet is om uitgevoerd te worden, of niet.
Maar niet de ÃƒÂ©ÃƒÂ©n wel en de ander niet, oftewel klassenjustitie, want ondanks dat ons systeem dat niet toelaat gebeurd dat wel, waardoor mensen hun grenzen steeds verder verleggen, en daar moet paal en perk aan gesteld worden voor iedereen. Voor de rest, is het jou ervaring dat ik niets laat bezinken, je kan het ook anders zien, gewoon snel van gedachten, oftewel een beetje natuurtalent. En later overdenk ik nog wel vaak dingen van de dag, en als ik die dan anders zie dan dat ik gereageerd heb, dan heb ik ook kloten omdat openbaar recht te zetten, maar impulsief reageren kwam voor een aantal jaren terug meer voor dan nu, nu schrik ik wel eens van wat ik toen schreef, en dat kan je alleen constateren als je jezelf ervan bewust bent, en eraan werkt. Groetjes v Hyperactief:)
Jacques Smeets

13-01-2007 12:39

Hallo Hyperactief,
Kijk, nu is jouw visie voor mij helder; nu kan ik er een touw aan vastknopen - hetgeen ik niet letterlijk zal doen, hoor -
Wat mij nog niet helemaal duidelijk is, wat je bedoelt met “collega's in de anti-psychiatrie”. Wat moet ik me daar precies bij voorstellen?
Op de startpagina zie ik een verzameling van sites en logs staan die het allemaal in zich hebben om een strijd te voeren tegen de “psychiatrie”, of beter gezegd tegen de psychiatrie die niet volgens bepaalde normen, waarden en regels wordt toegepast.
't Is me wel opgevallen dat er geen anti-psychologie startpagina bestaat, of een anti medische geneeskunst bestaat.
Nu heb ik in de voorbije 25 jaar geleerd te begrijpen dat mensen niets “over-komt” zonder dat zij dit eerst op zichzelf hebben “afgeroepen”. Ik bedoel hiermee een esoterisch-psychologische zienswijze (natuurlijke wetmatigheden en afweermechanismen), niet een vorm van “schuld” of “verwijt”.
Verder leerde ik begrijpen dat elk verschijnsel evenveel bestaansrecht heeft, anders zou het niet eens zijn ontstaan.
Dit staat los van de individuele meningsvorming van mensen om ergens voor of tegen te zijn.
Ik heb in mijn (politie)leven ook toestanden gezien, waarvan mij de haren te berge rezen, in de psychiatrie, in de psychologie, in de medische wereld, bij de politie, in de politiek, in gezinnen (zelfs in m'n eigen familiekringen), overal ter wereld waar ik maar kwam of waar ik via media inzage in kreeg.
De vraag die mij bezig houdt is of de opkomst van de “anti-psychiatrie” niet inherent is aan het gebrek aan inzicht van de geest van de mens; dat er een samenhang bestaat tussen lichaam en geest, dat de geest in wezen nooit “ziek” kan zijn, maar dat er wel een samenhang bestaat tussen ziekte en gezondheid .
Op bepaalde momenten in de ontwikkeling van de mens werd de geest a.h.w. “los” gezien en dus ook beoordeeld van het lichaam.
Mensen gingen zich specialiseren (richten op) de geestelijke kant van de mens en zo ontstond de psychiatrie.
Zoals altijd onstaan dan ook natuurlijke afweermechanismen en dat leidt tot conflicten en strijd, innerlijk ÃƒÂ©n uiterlijk.
De conflicten ÃƒÂ©n strijd kunnen alleen maar opgelost en beÃƒÂ«indigd worden door begrip (niet in de zin van goedpraten), acceptatie en respect.
Je zult begrijpen dat ik het hier heb over wederzijds begrip, acceptatie en respect, ook voor zichzelf.
Deze toestand is voor de “massa” niet zomaar bereikbaar, wel voor de individuele mens, die in staat is zich ervoor open te stellen, zonder te veroordelen om af te wijzen, te negeren of te ontkennen.
Ons menselijk bestaan is zeer complex, ik reik niet verder met mijn inzicht dan m'n eigen persoonlijke ontwikkeling. Dat zal voor ieder mens gelden.
Ik stel me in elk geval nooit meer het doel om inzicht in “alles” te verkrijgen, want daarvoor zou ik ook inzicht in “niets” moeten krijgen om een - voor menselijke begrippen -compleet beeld te krijgen.
Anti-psychiatrie is zoiets als een “para-pluie”.
Dat is een voorwerp om je te beschermen tegen regen, maar je stopt er de regen niet mee, of het nu hard regent, motregent, hagelt of sneeuwt.
De enige manier om je beter tegen de grillen van het weer te beschermen is een betere, sterkere parapluie, betere kleding of binnen in huis te blijven (dicht bij jezelf!)
Daarmee wil ik zeggen dat het voor jouw persoonlijke ontwikkeling volledig in orde zou zijn als je tracht inzicht te krijgen in de psychiatrie, maar zodra je een strijd gaat voeren tegen bepaalde vormen binnen de psychiatrie, zal die zich alleen maar tegen jezelf richten.
Jij gaat dan de strijd nog verder opvoeren, allerlei middelen inzetten, maar desondanks zal de psychiatrie in al zijn voorkomende vormen blijven bestaan.
Diezelfde ontwikkeling zie je in de boeken van de vele duizenden mensen, die dit soort thema's aanvechten of onder de aandacht brengen.
Wezenlijk verandert er niets, maar wellicht dat er hier en daar bij een individuele schrijver wel iets gebeurt.
Vandaar mijn vraag Hyperactief, wat ik me moet voorstellen van die collega's in de anti-psychiatrie.
Groetjes,
Jacques
Hyperactief A-P

14-01-2007 20:42

Hallo Hyperactief,
Kijk, nu is jouw visie voor mij helder; nu kan ik er een touw aan vastknopen - hetgeen ik niet letterlijk zal doen, hoor - Aldus: Jacques Smeets.
Hoi Jacques okÃƒÂ©, wat dat laatste betreft .
Wat mij nog niet helemaal duidelijk is, wat je bedoelt met “collega's in de anti-psychiatrie”. Wat moet ik me daar precies bij voorstellen?
Op de startpagina zie ik een verzameling van sites en logs staan die het allemaal in zich hebben om een strijd te voeren tegen de “psychiatrie”, of beter gezegd tegen de psychiatrie die niet volgens bepaalde normen, waarden en regels wordt toegepast.
't Is me wel opgevallen dat er geen anti-psychologie startpagina bestaat, of een anti medische geneeskunst bestaat. Aldus: Jacques Smeets.
De CCHR/ NCRM die veel afdelingen over de wereld heb werken samen met gelijkgezinde groepen, daar zijn wij er ÃƒÂ©ÃƒÂ©n van, de actiefste gelijkgezinde groep wel te verstaan. Voordeel is dat we over en weer gevens uit kunnen wisselen en gebruik kunnen maken van elkaars deskundigheid. Daarnaast heeft de CCHR/ NCRM mensen binnen haar gelederen uit allerlei branche's waar gebruik van gemaakt kan worden. En nee, anti-psychologie en anti medische geneeskunst zijn geen pagina's van, al twijfel ik er niet aan dat op dat gebied ook wel dingen gebeuren.
Nu heb ik in de voorbije 25 jaar geleerd te begrijpen dat mensen niets “over-komt” zonder dat zij dit eerst op zichzelf hebben “afgeroepen”. Ik bedoel hiermee een esoterisch-psychologische zienswijze (natuurlijke wetmatigheden en afweermechanismen), niet een vorm van “schuld” of “verwijt”.
Verder leerde ik begrijpen dat elk verschijnsel evenveel bestaansrecht heeft, anders zou het niet eens zijn ontstaan.
Dit staat los van de individuele meningsvorming van mensen om ergens voor of tegen te zijn. Aldus: Jacques Smeets.
Mee eens, wat betreft die verschijnselen, wat zo goed zonder kwaad zijn, succes zonder mislukking, heet zonder koud etc. oftewel zonder het ene uiterste heeft het andere uiterste geen bestaansrecht. Los van het feit dat verschillende mensen dit weer op hun eigen manier ervaren.
Ik heb in mijn (politie)leven ook toestanden gezien, waarvan mij de haren te berge rezen, in de psychiatrie, in de psychologie, in de medische wereld, bij de politie, in de politiek, in gezinnen (zelfs in m'n eigen familiekringen), overal ter wereld waar ik maar kwam of waar ik via media inzage in kreeg. Aldus: Jacques Smeets.
Ook hier geldt, wat jij als schokkend ervaart, kan voor een ander niet of minder schokkend zijn en omgedraaid. En met goed en kwaad ook, etc.
De vraag die mij bezig houdt is of de opkomst van de “anti-psychiatrie” niet inherent is aan het gebrek aan inzicht van de geest van de mens; dat er een samenhang bestaat tussen lichaam en geest, dat de geest in wezen nooit “ziek” kan zijn, maar dat er wel een samenhang bestaat tussen ziekte en gezondheid .
Op bepaalde momenten in de ontwikkeling van de mens werd de geest a.h.w. “los” gezien en dus ook beoordeeld van het lichaam.
Mensen gingen zich specialiseren (richten op) de geestelijke kant van de mens en zo ontstond de psychiatrie.
Zoals altijd onstaan dan ook natuurlijke afweermechanismen en dat leidt tot conflicten en strijd, innerlijk ÃƒÂ©n uiterlijk.
De conflicten ÃƒÂ©n strijd kunnen alleen maar opgelost en beÃƒÂ«indigd worden door begrip (niet in de zin van goedpraten), acceptatie en respect.
Je zult begrijpen dat ik het hier heb over wederzijds begrip, acceptatie en respect, ook voor zichzelf. Aldus: Jacques Smeets.
Zonder alle psychiaters en de hele psychiatrie in een kwaad daglicht te willen stellen, constateer ik (dan spreek ik ff voor mezelf) dat veel zaken binnen de psychiatrie geen goed fundament onder zit. Waardoor je dan scheefgroei op scheefgroei krijgt waardoor uiteindelijk het bolwerk scheuren vertoond (is nu gaande) en uiteindelijk instort. I.P.V. dat e.e.a. gebruikt wordt ten behoeve van de mens, wordt het door een kleine groep vanuit de top misbruikt.
Deze toestand is voor de “massa” niet zomaar bereikbaar, wel voor de individuele mens, die in staat is zich ervoor open te stellen, zonder te veroordelen om af te wijzen, te negeren of te ontkennen.
Ons menselijk bestaan is zeer complex, ik reik niet verder met mijn inzicht dan m'n eigen persoonlijke ontwikkeling. Dat zal voor ieder mens gelden.
Ik stel me in elk geval nooit meer het doel om inzicht in “alles” te verkrijgen, want daarvoor zou ik ook inzicht in “niets” moeten krijgen om een - voor menselijke begrippen -compleet beeld te krijgen. Aldus: Jacques Smeets.
Inzicht in alles krijgen is ook onmogelijk, inzicht in niets hebben leeft voor veel mensen makkelijker.
Anti-psychiatrie is zoiets als een “para-pluie”.
Dat is een voorwerp om je te beschermen tegen regen, maar je stopt er de regen niet mee, of het nu hard regent, motregent, hagelt of sneeuwt.
De enige manier om je beter tegen de grillen van het weer te beschermen is een betere, sterkere parapluie, betere kleding of binnen in huis te blijven (dicht bij jezelf!)
Daarmee wil ik zeggen dat het voor jouw persoonlijke ontwikkeling volledig in orde zou zijn als je tracht inzicht te krijgen in de psychiatrie, maar zodra je een strijd gaat voeren tegen bepaalde vormen binnen de psychiatrie, zal die zich alleen maar tegen jezelf richten.
Jij gaat dan de strijd nog verder opvoeren, allerlei middelen inzetten, maar desondanks zal de psychiatrie in al zijn voorkomende vormen blijven bestaan. Aldus: Jacques Smeets.
De inquisitie is ook opgehouden voort te bestaan, de psychiatrie als voortzetting ervan kan ook vallen. Overigens horen aanvallen erbij, alles wat je aanvalt komt tegenstand op, zonder tegenstand geen succes. Overigens zeg ik niet dat alles moet verdwijnen, de ethiek moet erin terug, en het machtsmisbruik moet gekeerd worden, werken aan probleemoplossing i.p.v. verdere vermedicalisering die de menselijke groei blokkeert, dan zijn we al een heel eind op de goede weg.
Diezelfde ontwikkeling zie je in de boeken van de vele duizenden mensen, die dit soort thema's aanvechten of onder de aandacht brengen.
Wezenlijk verandert er niets, maar wellicht dat er hier en daar bij een individuele schrijver wel iets gebeurt. Aldus: Jacques Smeets.
Het begint behoorlijk te rommelen in die branche, alsof men de bui ziet hangen worden er nu zwarte Pieten gezocht, en begint men openlijk afstand te nemen van de belangenverstrengeling in de pillenindustrie, iets wat tot voor kort ondenkbaar was.
Vandaar mijn vraag Hyperactief, wat ik me moet voorstellen van die collega's in de anti-psychiatrie. Aldus: Jacques Smeets.
Ik hoop dat je dat inmiddels duidelijk geworden is, en anders hoor ik het wel. Groetjes v Hyperactief
Jacques Smeets

16-01-2007 20:16

Hallo Hyperactief,
Je zegt tegen mij, dat wat ik als schokkend ervaar, voor de ander niet of minder schokkend kan zijn, en omgedraaid.
Even verderop schrijf je dan:
“Zonder alle psychiaters en de hele psychiatrie in een kwaad daglicht te willen stellen, constateer ik (dan spreek ik ff voor mezelf) dat veel zaken binnen de psychiatrie geen goed fundament onder zit. Waardoor je dan scheefgroei op scheefgroei krijgt waardoor uiteindelijk het bolwerk scheuren vertoond (is nu gaande) en uiteindelijk instort. I.P.V. dat e.e.a. gebruikt wordt ten behoeve van de mens, wordt het door een kleine groep vanuit de top misbruikt.”
Jij - en met jou vele anderen - ervaart dat de psychiatrie scheefgroei of scheefgroei vertoont en dat het bolwerk scheuren vertoont en uiteindelijk instort.
In tegenstelling hiermee zeg je dat “het” (de psychiatrie?) door een kleine groep vanuit de top wordt misbruikt.
Jij zelf hebt de instorting nu al voor ogen, terwijl de psychiatrie overal ter wereld blijft bestaan.
Iets om over na te denken, wellicht -
Inquisitie is niet opgehouden te blijven bestaan Hyperactief.
Die bestaat nog overal op de wereld.
Zelfs Theodore Dalrhymple had het gevoel in een inquisitie terecht te zijn gekomen, toen hij zijn persoonlijke visie over drugsgebruik naar buiten ging brengen (zie zijn boek Drugs: De mythes en de leugens.
Jacques
Hyperactief A-P

17-01-2007 01:10

Hallo Hyperactief,
Je zegt tegen mij, dat wat ik als schokkend ervaar, voor de ander niet of minder schokkend kan zijn, en omgedraaid.
Even verderop schrijf je dan:
“Zonder alle psychiaters en de hele psychiatrie in een kwaad daglicht te willen stellen, constateer ik (dan spreek ik ff voor mezelf) dat veel zaken binnen de psychiatrie geen goed fundament onder zit. Waardoor je dan scheefgroei op scheefgroei krijgt waardoor uiteindelijk het bolwerk scheuren vertoond (is nu gaande) en uiteindelijk instort. I.P.V. dat e.e.a. gebruikt wordt ten behoeve van de mens, wordt het door een kleine groep vanuit de top misbruikt.”
Jij - en met jou vele anderen - ervaart dat de psychiatrie scheefgroei of scheefgroei vertoont en dat het bolwerk scheuren vertoont en uiteindelijk instort.
In tegenstelling hiermee zeg je dat “het” (de psychiatrie?) door een kleine groep vanuit de top wordt misbruikt.
Jij zelf hebt de instorting nu al voor ogen, terwijl de psychiatrie overal ter wereld blijft bestaan.
Iets om over na te denken, wellicht - Aldus: Jacques Smeets.
Hoi Jacques, als je de geschiedenis (biografie) van de psychiatrie bestudeerd, dan kom je i.d.d. tot de conclusie van een klein groepje psychopoliticussen en een meerderheid van allerlei pluimage die trouw volgen, maar het grote geheel erachter vaak vreemd voor is. Wat ik bedoel met scheefbouw, is dat uiteindelijk alles waar geen fundament onder zit vroeg of laat instort. En kijk eens wat er in Amerika (waar ons systeem opdraait) allemaal gebeurd. Of kijk dichterbij in eigen land, eind vorige week in Trouw (papieren editie) waarin de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie openlijk de heisa rond de pillenindustrie aan de kaak stellen. Dat zijn allemaal tekenen dat ze de bui zien hangen, en voor een paar terug ondenkbaar. Wanneer en of het zichzelf helemaal uitschakeld zal de toekomst uit moeten wijzen. Hun strategie kennen we, maar goed je zal begrijpen dat ik die van ons niet ga openbaren.
Inquisitie is niet opgehouden te blijven bestaan Hyperactief.
Die bestaat nog overal op de wereld.
Zelfs Theodore Dalrhymple had het gevoel in een inquisitie terecht te zijn gekomen, toen hij zijn persoonlijke visie over drugsgebruik naar buiten ging brengen (zie zijn boek Drugs: De mythes en de leugens. Aldus: Jacques Smeets.
In de jaren 70 schreef emeritus professor in de psychiatrie Thomas S. Szasz het boek: “De waan van de waanzin, De psychiatrie als voortzetting van de inquisitie” Dus feitelijk heb je gelijk als je zegt dat het nog bestaat, oftewel oude “koek” in nieuwe verpakking. Van dat boek waar jij het over heb, ben ik dat stukje nog niet tegengekomen, ik heb dan ook pas hoofdstuk 1 uit van de 3 hoofdstukken, maar ik kijk ernaar uit, ben benieuwd al heb ik wel al een idee waar hij tegenaan gelopen is. Zodra ik dat stukje gehad heb, laat ik het je weten. Groetjes v Hyperactief
Jacques Smeets

17-01-2007 20:58

Hallo Hyperactief,
De pillenindustrie is een simpel gevolg van natuurlijke wetmatigheden.
Het fundament, waar jij het over hebt is verweven met diezelfde wetmatigheden, net zoals de mensen die zich daarin of daarop bevinden.
Er kan wezenlijk slechts iets veranderen wanneer individuele mensen gaan veranderen in hun visie, hun opvattingen over normen en waarden.
Dat betekent dat deze mensen zichzelf zouden moeten leren kennen.
Deze mensen zijn heel bewust bezig pillen te ontwikkelen t.b.v. de medische wereld of de psychiatrie, wetende dat er heel veel geld mee te verdienen is en dus status, macht, rijkdom etc., wetende dat elke pil ook zijn bijwerkingen heeft, wetende dat nieuwe pillen worden gemaakt om die bijwerkingen tegen te gaan enz.enz.
De vraag is echter in hoeverre deze mensen zich ÃƒÂ©cht bewust zijn van ÃƒÂ¡lle mogelijke aspecten die deze pillenindustrie in zich heeft.
Wanneer mensen zich bewust zouden zijn van al deze aspecten, dan zouden ze gewetenswroegingen moeten krijgen. Dat heeft te maken met het zich bewust worden van onbewuste aspecten van dat systeem.
Om daar verandering in aan te brengen, zouden deze mensen eerst met hun geweten in het reine moeten komen en de vraag is of ze daartoe in staat zijn, of ze dat ÃƒÂ¼berhaupt wel willen en of de moed er is om dat te doen.
Individuele mensen zouden geprikkeld kunnen worden door de acties van anti-psychiatrie en derhalve zullen ook alleen maar individuele mensen veranderingen kunnen doorvoeren, hetzij in zichzelf, hetzij in hun handelen.
Ook deze mensen zullen te maken hebben met emoties en derhalve zullen ook natuurlijke afweermechanismen in werking treden, wanneer iets van hun existentiÃƒÂ«le wereld wankelt of dreigt in te storten.
Was het maar mogelijk door openlijk via Internet de strijd aan te binden met de psychiatrie en dat daardoor de hele pillenindustrie ten onder zou gaan.
Toch kan ik je zeggen Hyperactief, dat zelfs ik af en toe blij ben, dat ik een pilletje in huis heb, al was het maar Paracetamol.
Zo help ik tenminste ook een handje mee om die industrie draaiende te houden, nietwaar?
Jacques