Welkom op het forum van startpagina!

Dit forum staat op alleen-lezen. Je kan hier informatie zoeken en oude berichten terugvinden, maar geen nieuwe berichten plaatsen.

Meer informatie op antipsychiatrie.startpagina.nl
antipsychiatrie.startpagina.nl

'DRUGS ZIJN SLUIPMOORDENAARS'

  • Anonymous avatar

    Hyperactief A-P

    Hieronder een interessant stuk uit de editie Amsterdam-Noord van De Echo van deze week, waar een jongen zijn verhaal verteld hoe hij bijna ten gronde ging. Ik hoop dat mensen die hier erg lichtzinnig over denken, beseffen dat o.a. een psychose met andere criteria een reden kan zijn voor gedwongen opname in de psychiatrie, en bij een zwaarder delict zelfs TBS. Gelukkig kwam hij bij het enige goede afkickcentrum van Nederland met zeer goede eindresultaten, en waar mensen niet van de ene drug op de andere psychiatrische drug gezet worden. Groetjes v Hyperactief

    'DRUGS ZIJN SLUIPMOORDENAARS'

    Door Marcel van Stigt

    OOSTZAAN/ZUTPHEN - Bijna is Peter Helder* kapot gegaan aan de drugs. Letterlijk. Net op tijd is de 18-jarige Oostzaner echter tot het besef gekomen dat hij hulp moest zoeken. Inmiddels is hij opgenomen in Narconon in Zutphen en volgt hij een intensief programma om er weer helemaal bovenop te komen. Met succes. In de Echo vertelt hij zijn verhaal. Als waarschuwing naar jongeren die in hetzelfde schuitje dreigen te raken. “Kijk uit voor de verleiding van drugs!”

    Vijf maanden is Peter nu clean. Alle troep is uit zijn lichaam, zijn hoofd is fris en hij voelt zich als herboren. Nog een paar maanden en hij mag weer naar huis. Daar maakt hij een nieuwe start. Hij is ervan overtuigd dat hij zich nooit meer met drugs zal inlaten. Want meer dan ooit hecht hij aan het leven, en dat was hij bijna kwijt. Amper 14 jaar was Peter toen de ellende werd ingeleid. “Je bent jong en wilt van alles proberen”, vertelt hij.

    “In een filmpje had ik iets gezien over blowen. Dat wilde ik ook. Via vrienden ben ik aan wiet gekomen. Ik heb het opgerookt en werd er flink misselijk van. Ik moest kotsen. Daarna voelde ik me weer beter. En ik wilde het toch blijven proberen.” Zijn ouders kregen lucht van de nieuwe ontdekking van hun zoon en waren er fel op tegen. Het hielp niet. Peter ging door zag kans om buiten hun blikveld te blowen. Bij wiet is het echter niet gebleven.

    Ook speed, coke, crack, XTC en andere verboden middelen stonden standaard op mijn boodschappenlijstje. De gevolgen konden niet uit blijven. “Ik begon te hallucineren, zag geesten. Ergens wist ik wel dat het niet goed was waar ik mee bezig was, maar ik kon niet meer stoppen. Ik was verslaaft geraakt. En was te apathisch om er iets tegen te doen. Mijn hersenen sloegen op hol en ik viel steeds dieper. Op een gegeven moment belandde ik in een psychose.”

    Van een normaal functioneren was geen sprake meer. Peter bereikte een volgende, onheilspellende fase. Tipte de bodem van de put aan. “Ik dacht: ik ga toch dood. Dan kan ik net zo goed drugs blijven gebruiken. Maar toch had ik heel af en toe een heel helder moment. Dat was mijn redding. Ik was al bij diverse instanties geweest en dat had niet geholpen. Uiteindelijk ben ik bij Narconon in Zutphen terecht gekomen. Mij ouders hebben me erom gesmeekt daar heen te gaan. Ik heb maar ‘ja’ gezegd. En geloof me: ik ben blij met heel mijn hart en ziel dat ik dat heb gedaan.”

    Narconon, een wereldwijde organisatie met een vestiging in Zutphen, is erop gericht mensen van drugs af te helpen. Daartoe volgen ze een intensief programma. Het principe: eerst het lichaam schoon, daarna de geest. Maar bovenaan staat wel dat de cliënt moet willen. En Peter wilde dolgraag. Hij knapte zienderogen op en gaat nog steeds met sprongen vooruit. Hij richt zich nu alleen op de toekomst. “Ik probeer niet stil te staan bij wat er allemaal is gebeurd. Straks pak ik het normale leven weer op. Tegen andere jongeren zou ik willen zeggen: kijk uit voor de verleiding van drugs. Het zijn sluipmoordenaars.” * Vanwege privacy-redenen is de naam Peter Helder gefingeerd.BRON: Weekblad De Echo Editie Noord, Woensdag 10 januarie 2007, voorpagina en blz.: NRD. 2.5

  • Anonymous avatar

    Jacques Smeets

    Een goed verhaal van die Peter.

    Hij zag tenminste in dat hij het zélf was die de drugs wilde uitproberen en het deed, in weerwil van zijn ouders enz.

    Zijn beslissing om te stoppen heeft hij uiteindelijk zélf genomen.

    Met één opmerking heb ik moeite en dan spreek ik uit de ervaring van 37 jaar politieman en heel veel te maken hebben gehad met drugsverslaafden.

    Ik begrijp wel hoe de uitspraak wordt bedoeld, maar het zet mensen aan om te gaan denken of veronderstellen, dat het niet de mensen zelf zijn, die verantwoordelijk zijn voor hun verslaving, maar dat dit de drugs zijn.

    Als ik dan na die 37 jaar zo'n boek als “Drugs: De mythee en de leugens” lees, dan kom ik slechts tot één constatering. Deze man heeft een realistische kijk op de “drugswereld”.

    Drugs zijn “géén” sluipmoordenaars.

    Het zijn de mensen, die zelf de beslissing nemen om de drugs te gebruiken die zich tot moordenaar van hun eigen lichaam maken. Zij slikken, blowen, roken en spuiten zichzelf vol met de drugs, in de meeste gevallen dan toch.

    Een drug komt niet als een stille, stiekeme overvaller in de donkere nacht op je af en roept: “hier is je moordenaar” om je vervolgens te doden met zichzelf.

    Ik heb met eigen ogen gezien hoe mensen de drugs kregen (kochten), wat ze er voor deden of lieten, hoe ze de drugs bij zichzelf toedienden en dat ze zich vervolgens overal beklaagden, dat ze ziek waren als ze niet op tijd een nieuw shot kregen en dat ze niet geholpen werden om er vanaf te komen. De overheid, hulpverlening, justitie en politie, de hele samenleving werd de schuld gegeven van hun verslaving. Zelf konden ze er niets aan doen, zeiden ze, want ze waren er nu eenmaal in terecht gekomen.

    Ik heb altijd getwijfeld aan die verhalen en ik had ook kromme tenen, toen collega's zeiden dat het hier ging om zieke mensen, patiënten, die als zodanig medisch verzorgd moesten worden.

    Jacques

  • Anonymous avatar

    Hyperactief A-P

    Een goed verhaal van die Peter.

    Hij zag tenminste in dat hij het zélf was die de drugs wilde uitproberen en het deed, in weerwil van zijn ouders enz.

    Zijn beslissing om te stoppen heeft hij uiteindelijk zélf genomen. Aldus: Jacques Smeets.

    Hoi Jacques, de basis van Narconon is ook dat ze zelf moeten willen, en dat past precies in de visie van Theodore Dalrymple, van je niet ergens achter verbergen, maar zelf verantwoordelijkheid nemen.

    Met één opmerking heb ik moeite en dan spreek ik uit de ervaring van 37 jaar politieman en heel veel te maken hebben gehad met drugsverslaafden.

    Ik begrijp wel hoe de uitspraak wordt bedoeld, maar het zet mensen aan om te gaan denken of veronderstellen, dat het niet de mensen zelf zijn, die verantwoordelijk zijn voor hun verslaving, maar dat dit de drugs zijn.

    Als ik dan na die 37 jaar zo'n boek als “Drugs: De mythee en de leugens” lees, dan kom ik slechts tot één constatering. Deze man heeft een realistische kijk op de “drugswereld”. Aldus: Jacques Smeets.

    Mee eens, grappig trouwens te lezen dat jij dat boek ook heb, ik heb het ook na jou eerdere tip aangeschaft, net als het boek van hem “Beschaving of wat ervan over is” Deze psychiater kan ik me dan ook helemaal in vinden, hij slaat de spijker keihard op zijn kop, en onderbouwd het van a tot z, en spaart ook zijn collega's niet die van verkeerde gegevens uitgaan.

    Drugs zijn “géén” sluipmoordenaars.

    Het zijn de mensen, die zelf de beslissing nemen om de drugs te gebruiken die zich tot moordenaar van hun eigen lichaam maken. Zij slikken, blowen, roken en spuiten zichzelf vol met de drugs, in de meeste gevallen dan toch.

    Een drug komt niet als een stille, stiekeme overvaller in de donkere nacht op je af en roept: “hier is je moordenaar” om je vervolgens te doden met zichzelf. Aldus: Jacques Smeets.

    Ook wederom mee eens, maar zoals jezelf al in het vorige stukje aangaf, weet je wat de journalist ermee bedoelde, maar de kop is met de wetenschap die wij hebben verkeerd gekozen.

    Ik heb met eigen ogen gezien hoe mensen de drugs kregen (kochten), wat ze er voor deden of lieten, hoe ze de drugs bij zichzelf toedienden en dat ze zich vervolgens overal beklaagden, dat ze ziek waren als ze niet op tijd een nieuw shot kregen en dat ze niet geholpen werden om er vanaf te komen. De overheid, hulpverlening, justitie en politie, de hele samenleving werd de schuld gegeven van hun verslaving. Zelf konden ze er niets aan doen, zeiden ze, want ze waren er nu eenmaal in terecht gekomen.

    Ik heb altijd getwijfeld aan die verhalen en ik had ook kromme tenen, toen collega's zeiden dat het hier ging om zieke mensen, patiënten, die als zodanig medisch verzorgd moesten worden. Aldus: Jacques Smeets.

    Kan ik me iets bij voorstellen, maar dan is het toch helemaal geweldig als je jaren later zo'n boek in handen krijgt waar iemand in onderzoekt zonder richting vooraf doordrenkt van belangenverstrengeling. Zoals je weet is hij inmiddels psychiater in ruste, en bedenk dus dat het voor hem nu makkelijker is een kritische houding aan te nemen dan tijdens zijn loopbaan. Want er zijn al heel wat psychiaters “gedumpt” die tegen hun eigen systeem ingingen. Maar goed, hij had ook achterover kunnen gaan leunen, ik heb dan toch respect voor hem dat ie het alsnog naar buiten brengt. Groetjes v Hyperactief

  • Anonymous avatar

    Jacques Smeets

    Hallo Hyperactief,

    In 2005 correspondeerde ik met een psychiater van een van de TBS klinieken in Nederland. Deze man was burnout geraakt en verkeerde in grote persoonlijke problemen. Hij verwees mij toen naar het boek Leven aan de Onderkant

    Enkele weken geleden kreeg ik hernieuwd contact met hem en verwees hij me naar Drugs: De mythes en de leugens.

    Ik ben nu met hem in persoonlijk contact van gedachten aan het wisselen over zijn ontwikkeling in de afgelopen paar jaar en daar treffen we beide opvallende overeenkomsten, maar ook grote verschillen aan.

    Deze man heeft er middenin gezeten, is tegen dikke muren aangelopen, raakte in conflict, werd er zelfs ziek van, maar toch hoor je hem niet over een “strijd” tegen de psychiatrie of tegen het systeem, een organisatie.

    Hij is in staat gebleken om z'n eigen toestand onder de loep te nemen. Nu werkt hij nog steeds aan dezelfde kant van het systeem, maar in een totaal andere functie.

    Van daaruit kan hij veel meer betekenen voor de psychiatrie binnen dit systeem en heeft hij voor zichzelf veel meer eigenwaarde en zelfvertrouwen kunnen verkrijgen.

    Hij is dan ook genezen van zijn burnout.

    Groetjes,

    Jacques

  • Anonymous avatar

    Hyperactief A-P

    Hoi Jacques, het is vanuit Amerika bekend dat de suïcide onder deze beroepsgroep het hoogst is binnen de medische wereld. En ik kan je uit ervaring zeggen dat van wat ik in zowel de jeugdzorg als de TBS gezien heb dat het kwa personeel net duiventillen zijn, ze vliegen erin en eruit. Een beetje mens met het hart op de juiste plek kan daar binnen niet functioneren en houdt het dus niet lang uit. Vergeet één ding niet, binnen de psychiatrie een revolutionaire houding aannemen wat tegen de top in druist, betekent vaak Game Over. De drang en dwang van bovenaf zijn voorbeelden genoeg van, en wel met minder baanbrekende psychiaters zoals o.a. Bram Bakker.

    Dat Theodore Dalrymple waarvan je weet dat ik die psych een warm hart toedraag doet, is makkelijker voor hem als psychiater in ruste dan praktiserend, Wat niet weg neemt dat ik toch respect heb voor deze psych, want hij had ook achteroverleunend van zijn pensioen kunnen genieten. En hij doet toch nog wat met zijn ervaring waar die tegen zijn eigen branche opliep. Overigens heb Dr. Thomas Szasz, emeritus professor in de psychiatrie niet gewacht tot zijn pensioen, maar na kort praktiserend psychiater te zijn geweest er meteen werk van gemaakt, en dat in een tijd dat ze hem nog bijna wilde vierendelen in dat circuit, toch heeft die man tot op de dag van vandaag zijn rug recht gehouden en is niet in de smeerlapperij meegegaan. En dat zijn op en top etische mensen met kloten. Wel leerzaam voor jou dat je dit contact heb, wijs hem eens op de DVD.;) Groetjes v Hyperactief

  • Anonymous avatar

    Jacques Smeets

    Opmerkelijk Hyperactief.

    Ik constateer dat jij regelmatig refereert aan toestanden, onderzoeken of omstandigheden in Amerika.

    Wat is er toch zo bijzonder aan Amerika, terwijl je dezelfde zaken en omstandigheden in je eigen omstandigheden kunt zien en beleven?

    Bram Bakker zag ik deze week nog in een prgramma van Andries Knevel?

    Ik heb die man eerder gezien en ook hij heeft een persoonlijke visie, die vrij controversieel is t.a.v. de gangbare psychiatrie.

    Maar als ik hem hoor spreken, dan mis ik een gedeelte in zijn visie, nl. de samenhang tussen datgene wat er in en met hem gebeurt en datgene wat hij buiten zichzelf waarneemt. Ook hij spreekt over 2 verschillende werelden zonder écht te beseffen hoe nauw die 2 samenhangen, overeenkomen én verschillen.

    Jacques

  • Anonymous avatar

    Hyperactief A-P

    Opmerkelijk Hyperactief.

    Ik constateer dat jij regelmatig refereert aan toestanden, onderzoeken of omstandigheden in Amerika.

    Wat is er toch zo bijzonder aan Amerika, terwijl je dezelfde zaken en omstandigheden in je eigen omstandigheden kunt zien en beleven? Aldus: Jacques Smeets.

    Hoi Jacques, nee niets opmerkelijks aan. Ik heb gegevens over onderzoeken uit Amerika aangaande die beroepsgroep, en in Nederland is dat nooit onderzocht, vandaar mijn referentie daaraan. Wel met de kanttekening dat bij dit onderzoek je deze cijfers niet helemaal door kunt trekken, omdat daar A psychiaters sneller veroordeelt worden dan hier, en B de schadeclaims daar ook veel hoger zijn, wat dus bij ertussenuit piepen mee kan tellen. Een medicijnrisicoonderzoek aldaar gehouden kun je veel makkelijker doortrekken naar hier, en dat gebeurd ook, want de waarschuwingen die uit zo'n onderzoek voortkomen zijn internationaal.

    Bram Bakker zag ik deze week nog in een prgramma van Andries Knevel?

    Ik heb die man eerder gezien en ook hij heeft een persoonlijke visie, die vrij controversieel is t.a.v. de gangbare psychiatrie. Aldus: Jacques Smeets.

    Klopt, maar dat heeft hem dan ook zijn baan gekost bij het ziekenhuis alhier waarvoor hij werkte. Maar in begrippen van de antipsychiatrie is en blijft hij een psychiater die lang niet ver genoeg gaat.

    Maar als ik hem hoor spreken, dan mis ik een gedeelte in zijn visie, nl. de samenhang tussen datgene wat er in en met hem gebeurt en datgene wat hij buiten zichzelf waarneemt. Ook hij spreekt over 2 verschillende werelden zonder écht te beseffen hoe nauw die 2 samenhangen, overeenkomen én verschillen. Aldus: Jacques Smeets.

    Dat is bij de meeste juist het grootste probleem, in de eerste anti periode was het boek “Wie is van hout… Een gang door de psychiatrie” van Jan Foundraine een bestseller die een stuk de richting opging die jij bedoeld. Groetjes v Hyperactief