Nou ja, het blijft natuurlijk een vraag wat het dan wel is, en wat daaraan te doen. Ik kan er niet over mee praten omdat ritalin niet zo goed bij mij of mijn zoon werkte, maar ik ken verhalen en ken ook een jongen die er zoveel baat bij heeft, ik kan me voorstellen dat die moeder het geeft aan hem, hij wil het trouwens zelf ook slikken. Kijk, als ik dat dan weer zie dan ben ik niet tegen medicatie, zeker omdat ik weet dat ze al zoveel heeft geprobeerd, en ik zie dat haar gezin er onder te lijden heeft, ook haar andere zoontje. En dan kan ik niet gaan roepen, adhd is verzonnen en medicatie moet je niet doen!
Kijk, ik snap wel dat die psychiatrie niet deugt, al denk ik niet dat alle psychiaters niet deugen, want die kiezen dat beroep omdat ze het een interressante materie vinden, denk ik zo. Maar wat is het dan wel? autisme, adhd, borderline, hechtingsstoornis, weet ik veel wat je allemaal nog hebt, depressie, manisch, schrizofreen, enz.enz. Is dat verzonnen? En als dat verzonnen is, wat is het dan wel?
Ik weet ook dat het je een stuk rust geeft als je eenmaal een diagnose hebt, ik weet nog goed dat ik van emotie moest huilen, ik had het ontbrekende puzzelstukje gevonden, ik was niet gek, ik was niet dom, ik had iets, ik had adhd, hoera! Snap je wat ik bedoel?
En nu…nu is het ineens niet meer zo belangrijk dat ik dat puzzelstukje gevonden heb, wonderlijk maar waar. Ik ga het ook steeds meer als een karaktereigenschap zien, omdat ik ook zie dat het zo tegen je gebruikt kan worden.
groetjes van mas:)