± 80 jaar TBR/ TBS zonder "werkend" resultaat !!!

• 

  Hyperactief A-P

  06-02-2007 11:00

  Vorig jaar mei bij de Tijdelijke TBS Commissie werd nog openbaar toegegeven dat men na ± 80 TBR/ TBS niet weet welke “behandeling” wel en welke niet werkt. Toch weten alle direct betrokkenen die in zo'n instelling komen dat het vaak jonge en onervaren personeel wat vaak sneller wisseld als een duiventil zich vaak boven “God” verheven voelen aangaande de wijsheid in pacht te hebben. Van objectieve rapportages is geen sprake, alleen van subjectieve die de geldkraan stromende houdt…

  Wat mij als deskundige op dit gebied ook opgevallen is in verschillende klinieken, is dat de meerderheid van de “patiënten” nooit bezoek krijgt, oftewel door ouders/ familie/ vrienden en kennissen in de “steek” gelaten. Althans zo leggen sommige medewerkers/ sters dat uit, maar is dat wel zo ??? Ook in de Jeugdzorg, hoor je dat veel mensen vaak hun afspraken niet meer nakomen, ook dit wordt in het nadeel van de direct betrokkenen uitgelegd. Maar zijn mensen niet murw gemaakt en haken ze juist niet daarom af, omdat wat je ook doet vaak een “dolk” in je rug gestoken krijgt…

  Wijzelf hebben vanaf het begin altijd grote betrokkenheid gehad, en nog, maar ook daar moet je weer mee uitkijken, want zelfs dat weten instanties negatief uit te leggen. Ga je links dan is het niet goed, ga je rechts dan is het niet goed, laat staan dat sommigen binnen die instanties het midden kennen, sterker nog, vaak niet eens zichzelf. Ook de “patiënten” ervaren vaak hetzelfde, een mooi voorbeeld hiervan staat in het boek: "Onder dwang, Leven in een TBS-inrichting van Humphrey Ludwig & Rick Blom van Uitgeverij L.J. Veen, ISBN: 90-204-5934-1 Het boek geeft een goed beeld wat er binnen die klinieken gaande is.

  Je moet ook als direct betrokkene van zeer goede huize komen en stevig in je schoenen staan niet afgebrand te worden door subjectieve “boekenwurmen” die mijnsinziens vaak al dan niet bewust meer schade berokkenen dan goed doen. Want hoe kan je mensen helpen terug te keren in de maatschappij als je van de verkeerde gegevens uitgaat ??? Hoe kun je mensen helpen terug te keren in de maatschappij als je blindelings opdrachten vervuld zonder eigen verantwoording te nemen ??? En hoe kun je mensen helpen terug te keren in de maatschappij als alles subjectief in je eigen straatje gerapporteerd wordt, zonder het eigen aandeel onder ogen te willen zien etc. etc. etc.

  Al deze zaken zorgen er volgens mij voor dat direct betrokkenen het vaak af laten weten. Uit een soort zelfbescherming, omdat mensen leeggezogen worden door instanties die dit zeggen en dat doen… Wie weet de oplossing van dit serieuze probleem ??? Groetjes v Hyperactief
• 

  Moeder

  06-02-2007 13:39

  Hoi Hyper,

  Ik wil even op dit bericht reageren:….. ik heb hier wel mijn reactie op….

  maar heeft even tijd nodig !!! … ik sta in ieder geval achter jouw mening c.q standpunt.

  Ik moet dit even goed onder woorden brengen… dus ff geduld… mijn reactie volgt later….overigens GOED onderwerp van je !!!!

  Groetjes v Moeder.
• 

  Max

  06-02-2007 13:42

  Hallo Hyper,

  Binnen een TBS kliniek kan het wel een doelstelling zijn om mensen terug te laten keren naar de maatschappij, maar dat zal nooit lukken voor alle mensen in die kliniek. Sommige mensen zijn gewoon zo verknipt dat ze niet te behandelen, genezen of structureel te helpen zijn. Of het niet volledig slagen van deze resocialisatie alleen te wijten is aan het disfunctioneren van die kliniek … ik vraag het mij af. Je kunt van een tijger geen poesje maken. In sommige gevallen is het risico voor anderen zo groot, dat de maatschappij structureel beschermd moet worden tegen deze “onveranderbare” individuen. Zouden we Mark Dutroux nog eens los moeten laten. Ik vind van niet. Voor deze mensen moet gewoon hun hele leven lang gezorgd worden… achter een hoge muur. Ik heb al eens gezegd dat het voor mij niet op water en brood hoeft.

  Aan de andere kant vind ik het ook een sterk signaal van de maatschappij naar dit soort vergroeide mensen. Dat sommige dingen zo fout en onacceptabel zijn dat jij je leven lang opgesloten wordt als je deze lijn oversteekt. Wellicht heeft dit ook een preventieve werking.

  Voor wat betreft het weinige bezoek dat deze mensen krijgen…

  Ik kan hier een aantal redenen voor bedenken. Ten eerste de algemeen geldende drempel die bezoek ervaart als ze naar een psychiatrische setting moeten. Dat geldt voor een PAAZ, GGZ Kliniek, en ook voor de TBS kliniek. Ten tweede kan ik mij voorstellen dat een aantal dusdanige gruwelijkheden op hun kerfstok hebben, dat mensen bewust afstand van hem genomen hebben. Niet alles valt te vergeven en je kunt niet over alles heenstappen.

  Ten derde. Ik denk dat als je naar de achtergrond van deze mensen kijkt, dat er voor een heel aantal geldt dat hun ouders of familie er nooit echt voor hen zijn geweest. Zelfs niet toen dit nog relatief eenvoudig en minder moeilijk was. Wat doet zo’n cliënt vermoeden dat deze personen er nu, in zo’n TBS kliniek, er wel voor hem/haar zouden zijn? Het is hard, ik weet het.

  Wat betreft het zich niet gesteund voelen en dat dit zich vertaalt in weinig loyaliteit naar een behandelaar wil ik zeggen, dat er vele redenen zijn waarom een behandelrelatie niet van de grond komt. Soms bij de professional, soms bij de cliënt of in het midden.

  Er zijn veel vormen hoe iemand vorm kan geven aan zijn behandelproces. Dat gaat van actief meewerkend tot actief tegenwerken. Sommige mensen saboteren hun eigen behandeling.

  Er zijn ook veel vormen hoe een professional aan een behandelproces vorm kan geven. Soms lukt het niet de sleutel te vinden, of investeert een professional te weinig, of is niet creatief genoeg, betrokken of geïnspireerd.

  Groetjes Max
• 

  Hyperactief A-P

  06-02-2007 22:12

  Hallo Hyper,

  Binnen een TBS kliniek kan het wel een doelstelling zijn om mensen terug te laten keren naar de maatschappij, maar dat zal nooit lukken voor alle mensen in die kliniek. Sommige mensen zijn gewoon zo verknipt dat ze niet te behandelen, genezen of structureel te helpen zijn. Of het niet volledig slagen van deze resocialisatie alleen te wijten is aan het disfunctioneren van die kliniek … ik vraag het mij af. Je kunt van een tijger geen poesje maken. In sommige gevallen is het risico voor anderen zo groot, dat de maatschappij structureel beschermd moet worden tegen deze “onveranderbare” individuen. Aldus: Max.

  Hoi Max, ik had het over de doelstelling van TBS, en als men van mening is dat iemand niet meer terug moet komen in de maatschappij, dan moet men recht spreken door levenslang te geven, een verkapt levenslang in de vorm van Longstay is rechteloos, daar had ik het over. En mensen die wel terug keren in de maatschappij, moeten volgens de wet “behandeld” worden, of geldt de wet alleen voor burgers:?

  Zouden we Mark Dutroux nog eens los moeten laten. Ik vind van niet. Voor deze mensen moet gewoon hun hele leven lang gezorgd worden… achter een hoge muur. Ik heb al eens gezegd dat het voor mij niet op water en brood hoeft.

  Aan de andere kant vind ik het ook een sterk signaal van de maatschappij naar dit soort vergroeide mensen. Dat sommige dingen zo fout en onacceptabel zijn dat jij je leven lang opgesloten wordt als je deze lijn oversteekt. Wellicht heeft dit ook een preventieve werking. Aldus: Max.

  Ik deel je mening geheel in deze, maar nogmaals geef als (semi) overheidsinstelling of particulier in opdracht van die overheid dan wel het goede voorbeeld. Het kan en mag niet zo zijn dat wetten en/ of verdragen met handen en voeten overtreden worden. Er worden daar binnen mensen “behandeld” die voor wetsovertredingen opgesloten zijn. Doen we daar erg luchtig over, dan krijgen we een gevaarlijke mix van willekeur, en kunnen de wetboeken in de open haard gegooid worden. Ik vindt het erg zorgwekkend hoe er in sommige instellingen met wetten omgegaan wordt…

  Voor wat betreft het weinige bezoek dat deze mensen krijgen…

  Ik kan hier een aantal redenen voor bedenken. Ten eerste de algemeen geldende drempel die bezoek ervaart als ze naar een psychiatrische setting moeten. Dat geldt voor een PAAZ, GGZ Kliniek, en ook voor de TBS kliniek. Aldus: Max.

  Gelukkig hebben wij daar geen last van.

  Ten tweede kan ik mij voorstellen dat een aantal dusdanige gruwelijkheden op hun kerfstok hebben, dat mensen bewust afstand van hem genomen hebben. Niet alles valt te vergeven en je kunt niet over alles heenstappen. Aldus: Max.

  Wijzelf (zijn moeder en ikzelf) verkeren in een positie van een rechterlijke dwaling, of beter gezegd zeer slecht politiewerk. Maar wij hebben onszelf vaak hardop de vraag gesteld wat onze positie zou zijn als hij werkelijk dader was. Dat had dan alleen onze houding ten opzichte van hem veranderd, maar dat betekent niet automatisch dat je iemand helemaal moet laten vallen, voor ons dan. Door iemand op zijn eigen aandeel c.q. verantwoordelijkheid te wijzen help je ook iemand, je stapt er dan niet overheen. Mensen in een isolement zijn gevaarlijker dan mensen die bewust gemaakt worden van hun daden.

  Ten derde. Ik denk dat als je naar de achtergrond van deze mensen kijkt, dat er voor een heel aantal geldt dat hun ouders of familie er nooit echt voor hen zijn geweest. Zelfs niet toen dit nog relatief eenvoudig en minder moeilijk was. Wat doet zo’n cliënt vermoeden dat deze personen er nu, in zo’n TBS kliniek, er wel voor hem/haar zouden zijn? Het is hard, ik weet het. Aldus: Max.

  Nee is niet hard, ik besef dat de mensen waar jij het over heb er ook zitten, maar om de hele groep ermee af te doen gaat me te ver, maar zo zal je het ook niet bedoelen. Daarnaast is hier en dan kom ik weer op mijn topicstelling terug geen serieus onderzoek naar te doen. Vergeet niet, dat jongeren die bijvoorbeeld onder OTS hebben gestaan, ouders ten aller tijde gediskwalificeerd zijn op papier, ook als die ouders in de ogen van hulpverleners hun stinkende best hebben gedaan. De verouderde jeugdbeschermingswetten zitten zo in elkaar dat ouders ten aller tijde gediskwalificeerd moeten worden, en dat zou niet meer moeten kunnen, want er wordt een verkeerd totaalbeeld over geschets, waar weer verkeerde maatregelen uit voortvloeien met nog meer schade etc…

  Wat betreft het zich niet gesteund voelen en dat dit zich vertaalt in weinig loyaliteit naar een behandelaar wil ik zeggen, dat er vele redenen zijn waarom een behandelrelatie niet van de grond komt. Soms bij de professional, soms bij de cliënt of in het midden. Aldus: Max.

  Klopt, maar de “behandelaar” is in een ongelijke machtspositie, en die pakt vrijwel altijd verkeerd uit voor de “patiënt”, en daar ging het over.

  Er zijn veel vormen hoe iemand vorm kan geven aan zijn behandelproces. Dat gaat van actief meewerkend tot actief tegenwerken. Sommige mensen saboteren hun eigen behandeling.

  Er zijn ook veel vormen hoe een professional aan een behandelproces vorm kan geven. Soms lukt het niet de sleutel te vinden, of investeert een professional te weinig, of is niet creatief genoeg, betrokken of geïnspireerd. Aldus: Max.

  Klopt ook, je vergeet nog een belangrijke, namelijk manipulatie, oftewel voor de behandelaars doen alsof, en verder denken van een dikke vinger. En wat ik keer op keer waargenomen en ervaren heb, is dat mensen die op de golven meedrijven van hulpverleners beter af zijn dan mensen die zeggen wat ze denken. Ik kan situaties dat gevaarlijke recidivisten naar buiten mogen, terwijl anderen met minder op hun kerfstok als zijnde lastig niet naar buiten mogen, en zich dus niet kunnen bewijzen, op die punten zie je echt dat het veel mensen aan echte kennis ontbreekt, daar valt veel te verbeteren… Groetjes v Hyperactief
• 

  Hyperactief A-P

  06-02-2007 22:13

  Bedankt voor het compliment Moeder, ik zie je reactie t.z.t. wel tegemoed. Groetjes v Hyperactief:)
• 

  Moeder

  09-02-2007 16:21

  Hoi Hyper,

  Idd is het komen en gaan van personeel binnen een kliniek een groot probleem…. wat alleen maar wanorde en onrust teweeg brengt met name voor de ‘patiënten’ .

  Van de ‘patiënten’ wordt er nl. verwacht dat zij overeenstemming, vertrouwen, en

  samenwerking moeten opbouwen met hun behandelaars….. en dan vraag ik mij toch

  af, hoe ze zoiets willen bereiken als er voortdurend veranderingen plaatsvinden.

  Dit schept alleen maar verwarring in het toch al uitzichtloze bestaan van een Tbs-er,

  maar naar mijn mening is dit ook pure opzet en een politiek spel…… om op deze manier de behandeling een aantal jaren te kunnen rekken…. wat uiteraard de geldkraan stromende houdt…….. en vandaar dus de subjectieve rapportages,

  (wat de grootste prioriteit heeft binnen een behandelplan), anders zouden er

  zonder pardon jaarlijks een groot aantal Tbs-ers uitstromen en lopen de klinieken leeg !, en dat zou natuurlijk zonde zijn van de zeer royale investeringen die de staat… jaarlijks in de klinieken pompt, voor behandelingen waarvan met niet eens weet wat er nu wel of niet werkt.

  Groffe honderden miljoenen worden er jaarlijks weggesmeten in deze zinloze projecten, maar ach…. dat zal de ministers een zorg wezen… tenslotte de burger

  betaald ervoor, zo ervaar ik dat tenminste.

  Ook ik heb inmiddels de ervaring dat een meerderheid van de Tbs-ers géén of weinig

  bezoek krijgt…. een aantal daarvan is door familieleden etc. in de steek gelaten,

  sommigen uit schaamte, sommigen omdat de direct naaste betrokkenen totaal

  'murw' zijn gemaakt, en ook ZIJ een etiketje kregen opgeplakt… en zij inmiddels het gevoel kregen dat zijzelf ‘geobserveerd’ werden….. met als gevolg:

  Een dolk in hun rug…… omdat je niet deugt en niet stimulerend werkt aan en naar het behandelplan van de ‘patiënt’ in kwestie.

  Vandaar dus, dat je als direkt betrokkene negatief wordt beschreven in hun subjectieve rapportages.

  Terugkeren in de maatschappij wordt idd onmogelijk gemaakt, omdat men continue van de verkeerde en vaak negatieve gegevens uitgaat, zoals bijv. oude rapportages, van soms wel meer dan 10 jaar oud….. het scheelt de behandelaars enorm veel werk om voor een ‘patiënt’ een objectieve mening te vormen…. terwijl oude rapportages kant en klaar voor hun neus liggen…. dit is dus wat men noemt…. betaald krijgen voor werk wat men NIET verricht.

  De oplossing voor dit serieuze probleem is volgens mij…… door een boek te schrijven met medewerking van ouders/familieleden en vrienden die een naaste hebben die in een kliniek verblijven…. en waarvan het schrijven wordt gebaseerd

  op ervaringen van het leven buitenaf gezien naar en binnenin de kliniek.

  (oftewel: ervaringen beleven en gezien worden door de ogen van direkt betrokkenen)

  Uiteraard zullen deze onder een pseudoniem beschreven worden.

  Hoe je mensen kunt oproepen om hier aan mee te werken…. is iets waar ik nog steeds mee bezig ben…. bij deze dus mijn oproep:

  Ouders, familie, vrienden en direkt betrokkenen van Tbs-ers gezocht om ervaringen uit te wisselen en evt. medewerking te verlenen aan een boek omtrent het leven van en met een Tbs-er.

  Privacy gewaarborgd.

  Groetjes v Moeder.
• 

  Hyperactief A-P

  09-02-2007 23:21

  Hoi Hyper,

  Idd is het komen en gaan van personeel binnen een kliniek een groot probleem…. wat alleen maar wanorde en onrust teweeg brengt met name voor de ‘patiënten’ .

  Van de ‘patiënten’ wordt er nl. verwacht dat zij overeenstemming, vertrouwen, en

  samenwerking moeten opbouwen met hun behandelaars….. en dan vraag ik mij toch

  af, hoe ze zoiets willen bereiken als er voortdurend veranderingen plaatsvinden.

  Dit schept alleen maar verwarring in het toch al uitzichtloze bestaan van een Tbs-er, Aldus: Moeder.

  Hoi Moeder, i.d.d. in sommige gevallen kunnen ze nieuwe stafleden geeneens leren kennen, daarnaast als een “patiënt” van afdeling wisseld binnen een instelling, dan krijgen ze vaak weer een andere psychiater en hoofdbehandelaar met hun eigen grillen…

  maar naar mijn mening is dit ook pure opzet en een politiek spel…… om op deze manier de behandeling een aantal jaren te kunnen rekken…. wat uiteraard de geldkraan stromende houdt…….. en vandaar dus de subjectieve rapportages,

  (wat de grootste prioriteit heeft binnen een behandelplan), anders zouden er

  zonder pardon jaarlijks een groot aantal Tbs-ers uitstromen en lopen de klinieken leeg !, en dat zou natuurlijk zonde zijn van de zeer royale investeringen die de staat… jaarlijks in de klinieken pompt, voor behandelingen waarvan met niet eens weet wat er nu wel of niet werkt. Aldus: Moeder.

  Ik heb geen idee waar die enorme in en uitstroom van stafleden voor dient. Wat die subjectieve rapportages betreft is duidelijk, ook in de jeugzorg en dan met name bij “jeugdbescherming” waardoor er meer “hulp” mogelijk is zie je dat, want schrijven dat het goed gaat heft eigenlijk de werkgelegenheid voor een groot deel binnen die instellingen op. En wat betreft het niet weten wat wel en niet werkt kun je het alleen maar als goudgeld kostende experimenteerinstellingen zien…

  Groffe honderden miljoenen worden er jaarlijks weggesmeten in deze zinloze projecten, maar ach…. dat zal de ministers een zorg wezen… tenslotte de burger

  betaald ervoor, zo ervaar ik dat tenminste. Aldus: Moeder.

  Wat je ervaart klopt ook, de debatten hierover gevolgd hebbende, is me meer dan eens opgevallen dat men blind vaart op de branche zelf, en die een grote mate van eigen verantwoording geeft. Eigen verantwoording die een branche waar geen fundament onder zit niet waard is en niet aankan…

  Ook ik heb inmiddels de ervaring dat een meerderheid van de Tbs-ers géén of weinig

  bezoek krijgt…. een aantal daarvan is door familieleden etc. in de steek gelaten,

  sommigen uit schaamte, sommigen omdat de direct naaste betrokkenen totaal

  'murw' zijn gemaakt, en ook ZIJ een etiketje kregen opgeplakt… en zij inmiddels het gevoel kregen dat zijzelf ‘geobserveerd’ werden….. met als gevolg:

  Een dolk in hun rug…… omdat je niet deugt en niet stimulerend werkt aan en naar het behandelplan van de ‘patiënt’ in kwestie.

  Vandaar dus, dat je als direkt betrokkene negatief wordt beschreven in hun subjectieve rapportages. Aldus: Moeder.

  I.D.D. de Stasi zou jaloers geweest zijn wat hier allemaal op papier verzameld wordt. Ik kan een Roemeen die alleen al van jeugdzorgrapportages zei, dat het bij hun onder de dictator nog niet op zo'n schaal gerapporteerd werd, psychiatrische instellings rapporten doen daar niet voor onder. Vaak zie je bij individuele mensen projectie, maar op dit gebied zie ik het ook van het Westen over het voormalige Oostblok, dat we met rapporteren geen haar beter zijn. Alleen de omstandigheden in instellingen is niet te vergelijken, dat is hier “nog” beter…

  Terugkeren in de maatschappij wordt idd onmogelijk gemaakt, omdat men continue van de verkeerde en vaak negatieve gegevens uitgaat, zoals bijv. oude rapportages, van soms wel meer dan 10 jaar oud….. het scheelt de behandelaars enorm veel werk om voor een ‘patiënt’ een objectieve mening te vormen…. terwijl oude rapportages kant en klaar voor hun neus liggen…. dit is dus wat men noemt…. betaald krijgen voor werk wat men NIET verricht. Aldus: Moeder.

  Juist, of je nou een organisatie, mensen of wat dan ook neemt om problemen op te lossen, verkeerde gegevens kunnen catastrofaal zijn. Een opeenstapeling van verkeerde gegevens zonder fundament stort uiteindelijk in elkaar. Een commercieel bedrijf had allang over de kop geweest, als ze zo “presteerde”…

  De oplossing voor dit serieuze probleem is volgens mij…… door een boek te schrijven met medewerking van ouders/familieleden en vrienden die een naaste hebben die in een kliniek verblijven…. en waarvan het schrijven wordt gebaseerd

  op ervaringen van het leven buitenaf gezien naar en binnenin de kliniek.

  (oftewel: ervaringen beleven en gezien worden door de ogen van direkt betrokkenen)

  Uiteraard zullen deze onder een pseudoniem beschreven worden. Aldus: Moeder.

  Een soort zwartboek dus, is een goed idee, maar hoe bereik je de mensen zonder internet, want niet iedereen heeft dat natuurlijk, en degeen die het hebben weten vaak geeneens van het bestaan van deze forums.

  Hoe je mensen kunt oproepen om hier aan mee te werken…. is iets waar ik nog steeds mee bezig ben…. bij deze dus mijn oproep:

  Ouders, familie, vrienden en direkt betrokkenen van Tbs-ers gezocht om ervaringen uit te wisselen en evt. medewerking te verlenen aan een boek omtrent het leven van en met een Tbs-er.

  Privacy gewaarborgd. Aldus: Moeder.

  Mijn steun heb je, als mensen willen mailen mogen ze dat via mijn mailadres wat open staat doen, ik kan dan de eventuele reacties aan Moeder doormailen voor het geval dat mensen het niet openbaar neer willen zetten. Groetjes v Hyperactief;)