Hoi Hyper,
Idd is het komen en gaan van personeel binnen een kliniek een groot probleem…. wat alleen maar wanorde en onrust teweeg brengt met name voor de ‘patiënten’ .
Van de ‘patiënten’ wordt er nl. verwacht dat zij overeenstemming, vertrouwen, en
samenwerking moeten opbouwen met hun behandelaars….. en dan vraag ik mij toch
af, hoe ze zoiets willen bereiken als er voortdurend veranderingen plaatsvinden.
Dit schept alleen maar verwarring in het toch al uitzichtloze bestaan van een Tbs-er, Aldus: Moeder.
Hoi Moeder, i.d.d. in sommige gevallen kunnen ze nieuwe stafleden geeneens leren kennen, daarnaast als een “patiënt” van afdeling wisseld binnen een instelling, dan krijgen ze vaak weer een andere psychiater en hoofdbehandelaar met hun eigen grillen…
maar naar mijn mening is dit ook pure opzet en een politiek spel…… om op deze manier de behandeling een aantal jaren te kunnen rekken…. wat uiteraard de geldkraan stromende houdt…….. en vandaar dus de subjectieve rapportages,
(wat de grootste prioriteit heeft binnen een behandelplan), anders zouden er
zonder pardon jaarlijks een groot aantal Tbs-ers uitstromen en lopen de klinieken leeg !, en dat zou natuurlijk zonde zijn van de zeer royale investeringen die de staat… jaarlijks in de klinieken pompt, voor behandelingen waarvan met niet eens weet wat er nu wel of niet werkt. Aldus: Moeder.
Ik heb geen idee waar die enorme in en uitstroom van stafleden voor dient. Wat die subjectieve rapportages betreft is duidelijk, ook in de jeugzorg en dan met name bij “jeugdbescherming” waardoor er meer “hulp” mogelijk is zie je dat, want schrijven dat het goed gaat heft eigenlijk de werkgelegenheid voor een groot deel binnen die instellingen op. En wat betreft het niet weten wat wel en niet werkt kun je het alleen maar als goudgeld kostende experimenteerinstellingen zien…
Groffe honderden miljoenen worden er jaarlijks weggesmeten in deze zinloze projecten, maar ach…. dat zal de ministers een zorg wezen… tenslotte de burger
betaald ervoor, zo ervaar ik dat tenminste. Aldus: Moeder.
Wat je ervaart klopt ook, de debatten hierover gevolgd hebbende, is me meer dan eens opgevallen dat men blind vaart op de branche zelf, en die een grote mate van eigen verantwoording geeft. Eigen verantwoording die een branche waar geen fundament onder zit niet waard is en niet aankan…
Ook ik heb inmiddels de ervaring dat een meerderheid van de Tbs-ers géén of weinig
bezoek krijgt…. een aantal daarvan is door familieleden etc. in de steek gelaten,
sommigen uit schaamte, sommigen omdat de direct naaste betrokkenen totaal
'murw' zijn gemaakt, en ook ZIJ een etiketje kregen opgeplakt… en zij inmiddels het gevoel kregen dat zijzelf ‘geobserveerd’ werden….. met als gevolg:
Een dolk in hun rug…… omdat je niet deugt en niet stimulerend werkt aan en naar het behandelplan van de ‘patiënt’ in kwestie.
Vandaar dus, dat je als direkt betrokkene negatief wordt beschreven in hun subjectieve rapportages. Aldus: Moeder.
I.D.D. de Stasi zou jaloers geweest zijn wat hier allemaal op papier verzameld wordt. Ik kan een Roemeen die alleen al van jeugdzorgrapportages zei, dat het bij hun onder de dictator nog niet op zo'n schaal gerapporteerd werd, psychiatrische instellings rapporten doen daar niet voor onder. Vaak zie je bij individuele mensen projectie, maar op dit gebied zie ik het ook van het Westen over het voormalige Oostblok, dat we met rapporteren geen haar beter zijn. Alleen de omstandigheden in instellingen is niet te vergelijken, dat is hier “nog” beter…
Terugkeren in de maatschappij wordt idd onmogelijk gemaakt, omdat men continue van de verkeerde en vaak negatieve gegevens uitgaat, zoals bijv. oude rapportages, van soms wel meer dan 10 jaar oud….. het scheelt de behandelaars enorm veel werk om voor een ‘patiënt’ een objectieve mening te vormen…. terwijl oude rapportages kant en klaar voor hun neus liggen…. dit is dus wat men noemt…. betaald krijgen voor werk wat men NIET verricht. Aldus: Moeder.
Juist, of je nou een organisatie, mensen of wat dan ook neemt om problemen op te lossen, verkeerde gegevens kunnen catastrofaal zijn. Een opeenstapeling van verkeerde gegevens zonder fundament stort uiteindelijk in elkaar. Een commercieel bedrijf had allang over de kop geweest, als ze zo “presteerde”…
De oplossing voor dit serieuze probleem is volgens mij…… door een boek te schrijven met medewerking van ouders/familieleden en vrienden die een naaste hebben die in een kliniek verblijven…. en waarvan het schrijven wordt gebaseerd
op ervaringen van het leven buitenaf gezien naar en binnenin de kliniek.
(oftewel: ervaringen beleven en gezien worden door de ogen van direkt betrokkenen)
Uiteraard zullen deze onder een pseudoniem beschreven worden. Aldus: Moeder.
Een soort zwartboek dus, is een goed idee, maar hoe bereik je de mensen zonder internet, want niet iedereen heeft dat natuurlijk, en degeen die het hebben weten vaak geeneens van het bestaan van deze forums.
Hoe je mensen kunt oproepen om hier aan mee te werken…. is iets waar ik nog steeds mee bezig ben…. bij deze dus mijn oproep:
Ouders, familie, vrienden en direkt betrokkenen van Tbs-ers gezocht om ervaringen uit te wisselen en evt. medewerking te verlenen aan een boek omtrent het leven van en met een Tbs-er.
Privacy gewaarborgd. Aldus: Moeder.
Mijn steun heb je, als mensen willen mailen mogen ze dat via mijn mailadres wat open staat doen, ik kan dan de eventuele reacties aan Moeder doormailen voor het geval dat mensen het niet openbaar neer willen zetten. Groetjes v Hyperactief;)