Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Hyperactief A-P
Hieronder 3 A4tjes lezing van Thomas S. Szasz uit 2004, de moeite van het lezen waard, daar deze man toen (2004) 65 jaar geleden medicijnen ging studeren en de hele ontwikkeling tot op heden meegekregen heeft. Groetjes v Hyperactief
Dr. Thomas Szasz, emeritus-hoogleraar in de psychiatrie, tijdens het 35ste lustrum van CCHR en de uitreiking van de Internationale Mensenrechten Awards.
Los Angeles, Californië, 28 februarie 2004.
“Het probleem met mensen” zei de bekende Amerikaanse komiek Josh Billings, “Het probleem met mensen is niet dat ze niets weten, maar dat ze zoveel dingen weten die niet waar zijn”.
Dat is ook het probleem met de dingen die mensen weten over de psychiatrie. Na tientallen jaren psychiatrische propaganda zoals gevoerd door het onzalige bondgenootschap van de overheid en de psychiatrie, “weten” mensen nu dat geestelijke ziekten hetzelfde zijn als medische behandelingen en dat psychiaters hetzelfde als artsen zijn. Dit is simpelweg “niet waar”.
Toen ik een jonge arts was, wisten de meeste mensen beter. Ze wisten dat de psychiatrische ziekenhuizen gevangenissen waren en noemden ze “gekkenhuizen”. Ze wisten dat psychiaters gevangenisbewaarders waren, geen artsen. Ze kenden het onderscheid tussen politiemannen met witte en politiemensen met blauwe jassen.
Sindsdien is het imago van de psychiatrie veranderd, van bestuurders van “gekkenhuizen” naar de voorschrijvers van psychiatrische wonderpillen. Het is allemaal een gigantisch bedrog. ‘Anti-psychotica’ lijkt op ‘antibiotica’, waarna ze ook is vernoemd. Ziekenhuis lijkt op psychiatrisch ziekenhuis. Het is een valse vergelijking. Het spel dat psychiatrie speelt, heet dwang. Zonder dwangmaatregelen zou de psychiatrie van de aardbodem verdwijnen.
De situatie verslechtert op vele manieren. Enkele decennia geleden konden geestelijk gestoorden alleen in psychiatrische ziekenhuizen worden behandeld. Als je uit het psychiatrisch ziekenhuis was, was je veilig. Dat is niet langer zo. Mensen kunnen nu gedwongen worden om thuis psychiatrische pillen te slikken.
Een andere betreurenswaardige nieuwe ontwikkeling is de claim dat mijoenen kinderen lijden aan een geestelijke ziekte die Attention Deficit Hyperactivity Disorder wordt genoemd. Ritalin wordt als oplossing voorgeschreven, vaak tegen de wil van de ouders (het is natuurlijk altijd tegen de wil van het kind omdat niemand ze iets vraagt).
Nou, als je dat gelooft kunnen ze je alles laten geloven.
Als een moeder van school te horen krijgt dat haar zoon ziek is en medicatie nodig heeft, hoe moet zij dan in vredesnaam weten dat dit een regelrechte leugen is? Hoe moet ze erachter komen dat ADHD simpelweg geen ziekte is?
Overdonderd door het psychiatrisch jargon, realiseert ze zich niet dat diagnoses geen ziekten zijn. Diagnoses zijn alleen woorden die moeten klinken als ziektes. Het zijn verzonnen woorden.
Zo'n moeder is geen expert in de geschiedenis van de psychiatrie. Ze weet niet dat psychiaters al honderden jaren diagnostische termen gebruiken om mensen mee te stigmatiseren en te controleren. Ik zal een paar voorbeelden geven.
Lang geleden, toen de slaven in het Zuiden wegliepen deden ze dat niet om vrij te zijn maar omdat ze leden aan een “ziekte” die Drapetomania heette, van drapetes; weggelopen slaaf, en mania. Ik heb dit niet verzonnen. Dit was een legitieme diagnose net als Attention Deficit Hyperactivity Disorder.
Als vrouwen, de halve populatie, dom genoeg waren om in opstand te komen tegen de overheersing door mannen, dan hadden ze een serieuze ziekte die hysterie genoemd werd, veroorzaakt door een “zervende baarmoeder”.
Korter geleden, ongeveer dertig jaar, leden mannen en vrouwen die seks hadden met iemand van hun eigen geslacht aan een hele serieuze “ziekte”, ze werden behandeld met elektroshocks voor hun “homoseksualiteit”.
Natuurlijk was hun gedrag geen ziekte, dat is het nog steeds niet. Net als Attention Deficit Hyperactivity Disorder geen ziekte is.
Geen enkele vorm van gedrag of wangedrag kan een ziekte zijn! Zo zitten ziekten niet in elkaar.
Het maakt dus niet uit hoe een kind zich gedraagt. Er valt voor de psychiater niets te onderzoeken. Als het kind ziek is moeten daar objectieve signalen voor zijn, die door een arts vastgesteld kunnen worden met objectieve testen. Als je naar een arts gaat wordt er bloed afgenomen en worden er b.v. röntgenfoto's gemaakt. Hij is niet geïnteresserd in je gedrag.
De psychiatrie had dus niet zo lang geleden twee favoriete geestelijke ziekten, de eerste zal je verbazen, dat was de masturbatie-stoornis en natuurlijk de homoseksualiteit. Interessant is niet dat het niet langer ziekten zijn; interessant is waarom het geen ziekten meer zijn. Het is duidelijk dat het geen ziekten betreft, maar wat is er veranderd? Mensen zijn gestopt met geloven dat het zelfmisbruik was, zo werd het genoemd, net als er nu over drugsmisbruik wordt gesproken. Als je iets met een ander doet die dat niet wil, dan is dat misbruik. Zelfmisbruik was een prachtig idee omdat iedereen het doet en het daarmee de perfecte oorzaak is geworden voor krankzinnigheid. Toen ik medicijnen studeerde stond masturbatie als tweede op de lijst van oorzaken voor schizofrenie, na erfelijkheid.
De mensen besloten uiteindelijk zelf dat homoseksualiteit geen ziekte is en geen seksuele perversie en ook niet als zodanig behandeld hoeft te worden. Dit is nog niet zo lang geleden.
Nu kunt u denken dat dit twee uitzonderlijke voorbeelden waren die zijn ontdekt en daarmee is het opgelost. Het tegendeel is waar, dit was het begin van ernstiger fouten. In de Amerikaanse Psychiatrische Associatie wordt gestemd over geestelijke ziekten, dit is net zo belachelijk als wanneer de Amerikaanse Medische Associatie zou stemmen of borstkanker een ziekte is of niet. Zodra de psychiaters verklaarden (ze ontdekken niets, ze verklaren dingen) dat deze twee ziekten geen ziekten waren, bedachten ze gewoon een hele serie nieuwe geestelijke ziekten.
Toen ik 65 jaar geleden medicijnen ging studeren, waren er maar een handjevol geestelijke ziekten. Ik denk dat er niet meer waren dan zes of zeven. Nu zijn er al meer dan driehonderd. En elke dag worden er “nieuwe” ontdekt. Er is een reden voor deze situatie. Dit is een citaat van George Washington, ik gebruik hem in allerlei situaties: “De overheid is niet rationeel, de overheid is niet welbespraakt. De overheid is macht…” De psychiatrie maakt deel uit van die overheid, ze maakt geen deel uit van de geneeskunde.
Dit moeten ouders, met kinderen die het etiket ADHD hebben gekregen, nooit vergeten. Ze moeten nooit vergeten dat personeel op scholen, kinderpsychiaters en kinderpsychologen, in dienst zijn bij de overheid. Het is hun werk om kinderen onder controle te houden, niet om te zorgen voor hun gezondheid of welzijn.
Er is geen onderscheid tussen goede en slechte kinderpsychiaters. Ze zijn allemaal slecht. Het hoeven geen slechte mensen te zijn, maar wat ze doen is slecht. De zorg voor de gezondheid en het welzijn van kinderen is de taak van de ouders. Punt.
Ik wil graag nog iets toevoegen aan het citaat van George Washington: als het over geestelijke gezondheid gaat is de “overheid” geen rede. Ik wil hier aan toevoegen dat zij irrationeel is. Het labelen van kinderen met geestelijke stoornissen is een stigmatisering, geen diagnose. Een kind psychiatrische drugs voorschrijven is vergiftiging, geen behandeling.
Ik heb reeds lang geleden vastgesteld dat kinderpsychiaters de grootste vijanden zijn van kinderen, ouders en van iedereen die geeft om het meest kostbare en meest kwetsbare dingen in het leven, kinderen en vrijheid. Beiden zijn bijzonder kwetsbaar.
Volwassenen hebben fysieke, politieke en psychologische macht over kinderen. Om deze reden worden seksuele relaties tussen volwassenen en kinderen verboden door de wet en worden terecht “verkrachting” genoemd.
Om dezelfde reden zouden we relaties tussen volwassen psychiaters en kinderen wettelijk moeten verbieden en de kinderpsychiatrie bij haar juiste naam noemen: “psychiatrische verkrachting”.
De kinderpsychiatrie kan net als andere psychiatrische slavernij niet hervormd worden. Het moet verdwijnen net als de slavernij!
Nogmaals, hoe kunnen ouders hun kinderen beschermen tegen de “therapeutische overheid”, het bondgenootschap van de overheid en de psychiatrie?
Eigenlijk kunnen we alleen nog tot de slotsom komen dat ze af moeten stappen van het idee dat een ongelukkig of zich misdragend kind (elk kind misdraagt zich wel eens) een geestelijke ziekte heeft en dat zogenaamde behandeling hem zou kunnen helpen. Dat is niet zo. Hij heeft geen ziekte en de psychiatrische behandeling kan hem alleen schaden.
Ouders moeten zich dan ook realiseren dat het opvoeden van kinderen geen picknick is. Het opvoeden van kinderen is feitelijk het zwaarste en meest ondergewaardeerde beroep in de hele wereld. Kinderen grootbrengen is zwaar. Het is altijd een zware klus geweest en niets kan daar verandering in brengen, behalve geen kinderen krijgen, hetgeen ik niet aanbeveel.
Ik ben het volledig eens met de komiek Josh Billings, het is geen goed idee om dingen te weten die “niet waar” zijn. Hier krijg je altijd last mee. Om dit te voorkomen moeten we helder spreken, helder denken en een klein beetje moed hebben. Misschien wel iets meer dan een beetje.
Ziekten zijn, zoals je al hoorde, aandoeningen aan het menselijk lichaam, aan het hart, de lever, de nieren of de hersenen.
Koorts veroorzaakt door Tyfus is een ziekteverschijnsel, dat weten we allemaal. Bij “lentekoorts” hoef je alleen het woord te vertalen om vast te kunnen stellen dat dit geen ziekte is maar een wijze van spreken, een metafoor, een stukje poëzie. Wanneer we een verkeerde waarde koppelen aan zo'n woord, zien we daardoor niet meer dat het geen ziekte is. We worden voor de gek gehouden door een verkeerde waarde die we er zelf aan koppelen. Iedereen weet dat als je het over “oogappel” hebt je je dochtertje bedoelt en niet iets om op te eten.
Het wordt tijd om af te sluiten. Het is een fantastische avond geweest en ik dank iedereen daarvoor. BRON: Lezing Thomas S. Szasz 2004 (zie bovenaan).
En wat het laatste betreft volgende keer beter.
Groetjes v Hyperactief:)