Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Hyperactief A-P
Voor een paar dagen terug stond onderstaand stukje in Trouw, waarin de spijker behoorlijk op zijn kop geslagen wordt. Wil men dat etiketjes plakken om het anders zijn tegengaan, dan zal eerst de institutionele biologische psychiatrie de macht moeten ontnemen. Want alles wat “anders” is, krijgt een psychiatrisch etiketje opgeplakt, waardoor er voor de echte problemen geen ruimte meer is, omdat die door problemen te vermedicaliseren de echte problemen afdekken en onbespreekbaar maken. Ik ben benieuwd wat jullie van dit stuk vinden, of daarbij ervaren ? Groetjes v Hyperactief
Konden we maar echt omgaan met verschillen (opinie)
Yvette den Brok, pubiciste en onderzoeker
Acceptatie van groepen die ’anders zijn’ is altijd al moeizaam gegaan. Daar helpt een manifest niet tegen.
Stel dat de voorpagina-advertentie van Doekle Terpstra en zijn initiatiefgroep voor een tolerantere samenleving helpt. Dan zullen er nog veel meer moeten volgen. Want niet alleen allochtonen hebben met intolerantie en uitsluiting te maken. Uitsluiting is een veel breder probleem.
Er zijn 1001 redenen waarom mensen niet met elkaar optrekken en elkaar buitensluiten. Mensen met een lichamelijke handicap – zoals ik – kunnen er over meepraten. Uitsluiting vind je in vele gradaties; zelfs kinderen die geen merkkleding dragen krijgen er mee te maken.
Voor elke groep dan maar zo’n mooie advertentie? Dat de Nederlandse samenleving anno 2008 heel divers is, valt immers niet meer te ontkennen of terug te draaien. Maar het is niet waarschijnlijk dat zo’n advertentie ook maar een klein beetje bijdraagt aan een saamhorige, prettige samenleving. Daarvoor is veel meer nodig dan een advertentie.
Het is zeker nodig dat er wordt gekeken naar wat verkeerd gaat met de ’diverse’ samenleving. Kijken naar alles wat wel goed gaat – zoals op Terpstra’s website wordt bepleit – klinkt leuk. Maar uit de lijst met initiatieven valt moeilijk op te maken wat er gedaan moet worden om te zorgen dat het niet spaak loopt. Eerder is het nodig dat zichtbaar wordt hoe en waarom het mis gaat.
Het is bekend hoe uitsluiting in zijn werk gaat. De eerste manier is door vooroordelen. Voordat mensen elkaar gesproken of zelfs maar gezien hebben, menen ze al van alles over elkaar te weten. Meestal vinden ze het niet nodig om met elkaar te gaan praten om te kijken of het allemaal wel klopt.
Op grond van die bestaande vooroordelen worden vervolgens bepaalde groepen mensen dingen ontzegd, die voor anderen vanzelfsprekende verworvenheden zijn. Een baan bijvoorbeeld. Sollicitanten met een niet-westerse achtergrond worden niet uitgenodigd voor een gesprek omdat er gedacht wordt dat zij slechter opgeleid zijn of zich anders gedragen dan autochtone kandidaten. Sommige werkgevers nemen ook niet gauw een homoseksueel of lesbienne of iemand met een handicap in dienst, vanwege vooroordelen.
Ook de manier waarop mensen met elkaar omgaan draagt bij aan uitsluiting. Dat is het derde niveau van uitsluiting. Ik merk wel eens dat mensen haast niet tegen me durven te praten omdat ik in een rolstoel zit en spastisch beweeg. Gesluierde vrouwen zullen vast ook wel eens zoiets ervaren. Dat maakt het soms moeilijk om op een ontspannen manier met anderen om te gaan.
Mensen die keer op keer met vooroordelen over zichzelf worden geconfronteerd gaan daar soms zelf in geloven. Dat is zelf-uitsluiting, het vierde niveau. Ze vinden zichzelf dan minderwaardig of dom omdat ze gehandicapt zijn, of allochtoon of laaggeschoold of homoseksueel. Dat is een logische reactie, maar daarmee worden vooroordelen wel steeds weer bevestigd. Het is beter als zij vol overtuiging laten zien dat zij in de samenleving thuishoren en zichzelf niet láten uitsluiten.
Willen bijvoorbeeld de de bevolkingsgroepen waar Doekle Terpstra voor opkomt zich niet laten uitsluiten, dan moeten zij stevig in hun schoenen staan. En wat als zijn hun best doen om mee te toen in de samenleving en een eigen inbreng te hebben, maar dan toch nog gezien worden als ’een allochtoon’ in plaats van als de individuele unieke mensen die zij zijn? Ook gehandicapten kennen dat. Het is zo’n grove ontkenning van iemands eigen persoonlijkheid en geeft zo’n intens gevoel van complete machteloosheid. Ligt het dan niet voor de hand dat mensen die dit overkomt in hun schulp kruipen of juist radicaliseren?
In feite is die ontkenning van de eigen persoonlijkheid van ieder mens de kern van alle vier de niveaus of manieren van uitsluiting. Op de eerste plaats moet er dus naar elkaar worden geluisterd en oprechte interesse in elkaar worden getoond, in plaats van elkaar etiketjes op te plakken.
Oprechte interesse in elkaar tonen betekent meer dan kennis nemen van elkaars achtergrond. Het is ook aanpassen aan elkaar. Niet alleen allochtoon aan autochtoon of gehandicapt aan niet-gehandicapt, maar ook andersom.
Oprechte interesse in elkaar tonen is ook elkaar kritiek kunnen geven en elkaars gewoonten in twijfel kunnen trekken als dat nodig is. Niet uit betweterigheid maar om elkaars emancipatie te stimuleren en van elkaar te leren.
Tolerantie is dat mensen aan en met elkaar werken, maar vooral aan zichzelf. Dat geldt ook voor wie allochtoon, niet-gehandicapt, man, hetero of goed opgeleid is. Daarvoor moeten inspanningen worden geleverd. Dan kunnen die dure advertenties achterwege blijven. BRON: Trouw 08-09-2007
Groetjes v Hyperactief 
