Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
&&&
vonden het toch de moeite waard:
Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ga naar: navigatie, zoeken
Het Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (kortweg DSM) is een Amerikaans handboek voor diagnose en statistiek van psychische aandoeningen dat in de meeste landen als standaard in de psychiatrische diagnostiek dient. De huidige versie (uit 2000) is een tekstrevisie van de vierde editie, aangeduid als DSM-IV-TR.
Kritiek
De DSM is bekritiseerd omdat deze een atheoretische indeling van psychiatrische ziektebeelden geeft, wat wetenschappelijk onderzoek en betrouwbare conclusies over deze ziektebeelden bemoeilijkt. In het jaarverslag van 2001 van de Columbia-universiteit wordt hierover het volgende gezegd: “Dat de categorische benadering van de huidige classificatie van persoonlijkheidsstoornissen, DSM-IV, problemen geeft, is al lang onderkend door psychiaters en wetenschappers.” Een van de problemen is “het willekeurig onderscheid tussen een normale persoonlijkheid, een persoonlijk karakter en persoonlijkheidsstoornissen”. Verder is een interessant gegeven dat code 301.9 (persoonlijkheidsstoornis NAO: niet op een andere manier omschreven) het vaakst gediagnosticeerd wordt. De reden waarom de DSM-IV toch wereldwijd wordt gebruikt is dat de klinische praktijk en het meeste wetenschappelijk onderzoek tot nu toe op deze indeling is gebaseerd (wet van de remmende voorsprong). Er zijn inmiddels alternatieve (dimensionele) indelingen beschikbaar, maar deze hebben nog geen brede ingang gevonden, mogelijk omdat een dimensionele indeling een fundamenteel andere manier van denken met zich meebrengt.
De DSM wordt gebruikt om in enkele woorden en op overzichtelijke wijze duidelijk te maken waar de problematiek van de patiënt over gaat, met als doel een passende behandeling te kunnen geven. Vooral in de huidige maatschappij met de vaak wisselende zorgverleners is het wenselijk om in 1 oogopslag de basisproblematiek te overzien. Het gebruik van DSM categorieën (hokjes) kan echter leiden tot een beschrijving van het ziektebeeld die tekort doet aan de complexiteit ervan, met als risico dat de behandeling tevens tekort schiet, aangezien deze is gebaseerd op een te eenvoudig idee over de patiënt en zijn ziektebeeld. Desondanks is een behandeling van patiënten die slechts weinig criteria scoren voor een bepaalde DSM ziektecategorie toch vaak effectief, wanneer deze behandeling specifiek is gericht op de gehele ziektecategorie. Behandeling volgens DSM criteria is daarom zeker niet verkeerd (er is momenteel weinig ervaring met alternatieve indelingen), maar deze zou kunnen worden aangescherpt door gebruik te maken van een meer genuanceerde indeling van psychiatrische ziektebeelden. Inderdaad zal de DSM-V, die rond 2011 wordt verwacht, een dimensionele indeling van persoonlijkheidsstoornissen bevatten (As II, zie Big Five (persoonlijkheidsdimensies)). Voor de zogenaamde As I stoornissen (zoals depressies en psychotische stoornissen) wordt nog steeds een categoriele indeling verwacht.
Een ander punt van kritiek op de DSM betreft belangenverstrengeling (“conflicts of interest”) bij de commissie die verantwoordelijk is voor het maken van de (nieuwe) indelingen. Een recent onderzoek (2006) meldt dat zesenvijftig procent van de leden van de 170-koppige DSM-IV- en IV-R-commissie één of meer financiële verbindingen hadden met de farmaceutische industrie. Honderd procent van de leden van de subcommissies ‘Stemmingsstoornissen’ en ‘Schizofrenie en overige psychotische stoornissen’ hadden financiële banden met de farmaceutische industrie. De overige commissies die verbindingen hadden waren: financiering wetenschappelijk onderzoek (42%), consultancy (22%) en sprekersbureau (16%).
De DSM maakt een scherp onderscheid tussen ziekte en gezondheid. Uiteindelijk betreffen psychiatrische ziektebeelden echter normale gedragspatronen die (al of niet tijdelijk) naar het extreme kunnen uitweiden. Veel begrippen uit de DSM zijn sterk gerelateerd aan sociaal-culturele veranderingen. Dit geeft nog wel eens een problemen op het gebied van de afgrenzing. Zo is bijvoorbeeld homoseksualiteit lange tijd een DSM-diagnose geweest.
En wat betreft Amnesty, ik heb het niet zo op gesubsidieerde clubjes. Die moeten aan allerlei voorwaarden voldoen. Net zoiets als klachtencommissies waar je mag klagen maar vooral niet over de klacht zelf… Dacht je dat een door de farmaceutische industrie gesubsideerde “patiëntenvereninging” als Balans zuivere berichtgeving geeft over de gevaren van die middelen ??? Is net zoiets als geloven dat de bakker op de hoek het brood van de super boven zijn eigen waar aanbeveeld… Teveel mensen laten zich bedonderen, en projecteren hun eigen gemanipuleerde gedrag op de ander. Het grootste kwaad in deze wereld, is het kwaad “dienen”, niet degeen die het uitvoeren, maar degeen die het gedogen en er niets tegen ondernemen. Kennis geeft verantwoordelijkheid. Al kies je voor je huis en je baan boven het kwaad, dan ben je medeplichtig aan dat kwaad… Groetjes v Hyperactief
