t is de vraag hoe leerplichtambtenaren het vroegtijdig de school verlaten tegen gaan. als dit simpelweg met sanctie's en straffen is, lijkt het ons niet geheel voldoen aan de humaanheid. er is natuurlijk een evenwicht tussen normale discipline en bijzondere aandacht omdat het onderwijs niet aansluit bij de jongeren.
dat beleid van die ambtenaren moet dan ja, verscherpt worden, dat wil niet zeggen dat de sanctie's hoger moeten worden of dat er in elke klas een leerplichtambtenaar moet komen zitten om te kijken of je een vinger verroerd.
maar het komt nog geregeld voor dat een leerplichtambtenaar niet eens op de hoogte wordt gesteld door een school of een ouder, dat een leerling meer dan eens niet op school kwam. dat is natuurlijk wel een beetje triest. zo'n school heeft dan een eigen mening over het al of niet laten gaan van jongeren. begrijpelijk, maar als er geen vertrouwen is in de leerplichtambtenaar dan moet dat wel ook anders aangepakt gaan worden.
de jongeren laten gaan is ook geen kansen bieden. behalve dan de kans om hen te laten ontsporen. het ijdele vertrouwen dat er veel terecht komt van jongeren die gladweg de school uitliepen hebben we in de wilgen gehangen. de enkeling die het kan is super, maar de 9 procent halen ze met elkaar niet, dat geloven we niet.
dat er geinvesteerd wordt in de psychiatrische aanpak, dat is simpelweg vanuit een oogpunt van ‘zorg’. ja, cohen-zorg voor zijn pupils in de city. hij kan ze niet allemaal zelf tot de orde roepen of vaderend toespreken. dus hij moet er wat mee.
de moeders hebben er al helemaal geen vat op. dus wat moet je. allemaal het gevang in, als je ze in de kraag vat? of geef je ze een pilletje in de hoop dat het misschien een tekort aan aandacht invult??
het zijn niet altijd alleen pilletjes, het zijn ook psychiatrische projectjes… met een anti depressiva op je tong is het veel gemakkelijker om je hart eens te luchten enz.
dus dat is dan de sociale vaardigheidstraining, of de borderline vaardigheids emotie regulatie stoornis training. (vers training) die is tegenwoordig ook voor jan en alleman toepasbaar. dus vast ook voor de hyperactieve jongere uit west!!
je hoopt toch ook gewoon dat die jongeren ergens wat opsteken wat hen bijblijft, dat ze ergens nog een haakje zien waaraan ze zich vast kunnen grijpen zodat ze zelf richting gaan geven in het opbouwen van hun leven.
waar moet je tegenwoordig je normen en waarden leren, er is geen kerk meer als strikte hoeksteen vd samenleving (gelukkig maar toch), zelfs het clubhuis is uit, de burgervaders van allochtone afkomst zijn ook uit, wat moet je dan?? de politie ziet de jongere (niet alleen de jongere) immer en altijd als iets waartegen je je met hand en tand moet verzetten, vraag ons niet waarom, waarschijnlijk omdat die geen pilletjes verstrekt…maar waarmee moet je anders naar inner city danceparty's gaan??? en ja… de psychiatrie verstrekt de legale drugs. op die manier krijg je wellicht wel vat op de brains van al dat opgroeiende gepeupel. misschien geen goede vat, maar een vat. een handvat.
en dan zitten wij dat hier op deze pagina de kop in te drukken. te blaten dat pillen niet de juiste oplossing zijn, maar waarvoor zijn wij met elkaar dan niet de beleidsmakers van jeugd en zorg te amsterdam??
omdat wij het ook niet weten??
of omdat we wel een klok hebben horen luiden??
wat is het dan?
waarvoor ligt er geen plan van aanpak van bijv. een ncrm bij politie amsterdam. hier dit moet je doen met je 9 procent bekende jongens. en hier dit moet je doen om te voorkomen dat er meer bij komen??
geen pillen ok. duidelijk, maar wat wel??? kansen bieden is een ruim begrip. de leerkracht die een weggelopen jongere niet bij de leerplichtambtenaar meld, bied een kans, maar is dat de kans die je bedoelt. nee.
name it. denken we.
plak er cijfers en optionele contracten bij voor ons part.
moet er een nieuwe aanpak uitgevonden worden?
door wie?
wanneer?
waar moet die uit bestaan?
voor welke jongere? elke?
enz. enz.