Ik heb me de laatste jaren flink verdiept in hoe mensen met gebeurtenissen en/ of ziektes in het leven omgaan. Wat opvalt, is dat degeen die zoiets als een negatieve ervaring een plek gegeven hebben en daar als ervaring wat mee doen of gedaan hebben, tot enorme prestaties in staat zijn. Neem met de Olympische spelen maar het goud binnenslepen na leukemie als recentste voorbeeld maar.
De tegenpool van deze mensen, zijn de beroepsslachtoffers, oftewel de mensen die altijd en eeuwig in de slachtofferrol blijven zitten. Ze zoeken elkaar op, en houden de negatieve groepspolarisatie zo in stand of versterken die. Emoties die dus zo “besmettelijk” zijn als wat, en waar mensen die niet leeggezogen willen worden door negatieve energie verre van moeten blijven daarin mee te gaan.
Want op het moment dat je meegaat in de emoties met zo'n “drenkeling” op het droge, dan komt je eigen ondergang nabij. Ik heb meniggeen relatie maar ook meniggeen zijn of haar gezondheid kapot zien gaan door dit soort situaties. Het is veiliger en voorspelbaarder met een adder onder één dak te leven, dan met iemand die een ander continu leegzuigt en zelf niets onderneemt. Het trieste van dit alles is, dat mensen die er zo aan toe zijn, een bijzonder kleine begripseenheid hebben.
Waarmee ik bedoel dat deze manier van leven zoveel energie wegtrekt, dat helder naar buiten kijken onmogelijk wordt. De vicueuze cirkel van de negatieve spiraal leidt uiteindelijk tot verdere vernietiging op alle vlakken. Mensen hoeven alleen maar om zich heen te kijken, ben benieuwd of er nog anderen zijn met ervaringen of voorbeelden ??? Groetjes v Hyperactief