ach,ik kan er nu soms bijna wel om lachen,om die springende “poppetjes” die zich in alle bochten wringen met leugens en al om te tonen “ik ben goed hoor,ik ben echt zo professioneel,ik heb niks fout gedaan” innerlijk moet ik er nu soms haast om lachen,je zult maar zo zijn,dat het je als psychiater/verpleegkundige etc niks kan schelen dat je leugens aan een klachtencommissie zit te verkondigen,allemaal vanwege “je eigen hachje”
Ik heb er ook nog elke dag last van hoor,in de vorm van herbeleven enzo…maar IK zou zo niet kunnen en willen leven,andere mensen zoveel schade doen,en als je erop aangesproken wordt ook nog eens gewetenloos gaan zitten liegen…
Ach wat zal ik zeggen….verbazing,dat is ook wat er in me opkomt.Kijk die poppetjes eens raar draaien als het ze te heet onder de voeten word.
Haha,ik moet opeens denken aan een soort muziekdoosje dat ik ooit zag,waarop kleine poppetjes aan het rondtollen waren op een spiegeltje,vast iets met magneetjes ofzo?Daar doet het me ook wel wat aan denken haha…
Tegelijk kan ik er soms nog om huilen hoor,van alles wat ik heb meegemaakt en om het feit dat mensen soms zo gewetenloos zijn.Maar soms dringt zich dan zo'n beeld op,van die rondtollende poppetjes (het draaien en liegen van “zorgmedewerkers”) wanneer ze aangesproken worden,en dan schiet ik innerlijk toch in de lach.Ik ben in elk geval niet zo'n rondtollend poppetje(
)