Inmiddels overleden psychiater over antidepressiva...

In Vrij Nederland van 28 juli, staat een groot laatste interview met psychiater/ dichter Rutger Kopland. Door problemen met zijn hart, een ongeluk daardoor en gedwongen opname in een psychiatrische kliniek, werd hem bij thuiskomst aangeraden antidepressiva (iets wat die zelf veel voor had geschreven) te proberen. Enkele uitspraken van hem: Het werkte totaal niet, integendeel, het was vreselijk. Hij werd er duf, boos en impotent van, heeft er zeer slechte herinneringen aan, en is zo snel mogelijk gestopt… Tja, laten al die andere psychiaters nu maar eens na gaan denken over hun achterlijke streven om mensen gedwongen aan de medicatie te zetten. Dit is het zoveeklste verhaal van een gebruiker die bevestigd dat die zichzelf kwijtraakte. Er zou naar mijn mening een verbod op deze troep moeten komen. Voor het hele interview verwijs ik naar Vrij Nederland van 28 juli 2012. De hele huidige politiek omschreef die als een stelletje klootzakken waar die niets mee had, maar ook zijn ervaring van de gedwongen opname is interessant om te lezen. Groetjes v Hyperactief A-P.

ik weet niet of het dit artikel is, maar in elk geval is er zo wat meer kop en staart in beeld over rutger kopland:

http://www.vn.nl/boeken/schrijver/rutger-kopland-1934-2012-2/

mmmm denk dat het meer dit artikel van daan heerma van voss is in wezen:

http://www.vn.nl/Archief/Samenleving/Artikel-Samenleving/Ik-ben-gewoon-uitgeteld.htm

kmoet wel bestrijden dat, zoals hij zegt, electroshock vandaag de dag alleen vrijwillig gegeven wordt. dat is absoluut niet zo. dat gebeurd net zo goed onder dwang!

quote:

Heeft u ooit antidepressiva gebruikt?

'Toen ik na mijn ongeluk erg in de war was, ben ik een tijdje aan die pillen geweest. Ik kwam thuis, ontslagen uit het ziekenhuis en de kliniek, en dacht ineens: wat moet ik beginnen? Wat moet ik nu in godsnaam gaan doen? Dat stemde allemaal niet echt vrolijk. Toen werd me aangeraden het eens te proberen. Het was een doorsneemiddel, dat ik als psychiater eindeloos had voorgeschreven. Maar het werkte totaal niet. Integendeel. Het was vreselijk. Ik werd er duf, bozig en impotent van. Ik bewaar er zeer slechte herinneringen aan en ben er zo snel mogelijk mee gestopt.'

Gelooft u in antidepressiva?

'Ik geloof sterk in het placebo-effect van antidepressiva. Wat niet neerbuigend bedoeld is, het gevoel geholpen te worden is een zeer krachtig en zeer helend iets. Maar over het algemeen werken pillen even vaak wel als niet. Mijn schoonzoon is gepromoveerd op de problematiek van antidepressiva, en uit zijn onderzoek blijkt dat de effectiviteit van antidepressiva zeer wordt overschat. Die uitkomst verbaasde me niets.'

U gelooft daarentegen wel in de zeer omstreden elektroshocktherapie.

'Op mijn gezag zijn veel elektroshocktherapieën toegediend, ja. Zowel onder mijn leiding als onder mijn eigen hand.' Zijn vrouw staat op om thee te zetten. Vol herkenning kijkt hij haar gang na. Dan weer naar mij. 'Het is zonneklaar dat het werkt. Ik heb ooit een assistent een paar maanden gegeven om de gehele medische wereldliteratuur op het gebied van elektroshock door te werken; uit alle gegevens blijkt dat het werkt.

Ik ben me bewust van de gruwelijke kanten van zulke behandelingen. Ik heb ze vaak genoeg gezien. In het begin werd alles zonder narcose gedaan, werkelijk onmenselijk. Het procedé was zo: de patiënten die in aanmerking kwamen voor de behandeling werden in de ziekenzaal op een rij gezet, en dan werden er een paar uitgekozen die ter plekke geshockt werden. Zo op de vloer, terwijl iedereen toekeek. Een gruwelijk gezicht: de patiënt begon te trillen, kreeg een epileptisch insult, schreeuwde, stikte bijna, echt een soort marteling. Het is niet verwonderlijk dat patiënten als de dood werden voor shocktherapie, ze stonden er zelf naar te kijken, in die rij van mensen die allemaal dachten: de volgende keer ben ik aan de beurt.

Tegenwoordig vindt zo'n therapie altijd vrijwillig plaats, onder narcose, en weg van de andere patiënten. Het blijft nare trekken hebben, maar het staat vast dat het werkt. Het is dan toch onmenselijker om het niet toe te staan?'

Wanneer dacht u voor het eerst: ik wil mensen genezen?

'Mijn studiejaren waren interessant, ik leerde de mens zien als een machine. De organen, hun functies, hun zwakke plekken, allemaal onderdeel van de machine. Een tijdlang was dit zeer leerzaam, maar op den duur kreeg ik er genoeg van. Het was zo duidelijk maar een deel van het verhaal. Toen ik in militaire dienst zat, werd ik ingezet in een psychotherapeutisch centrum. Daar heb ik de waarde van psychotherapie leren kennen.'

Hoe was het om patiënt op een psychiatrische afdeling te zijn?

'Het ging toen heel slecht met me. Ik was erg van streek en vaak in paniek. Op de psychiatrische afdeling heb ik een week of zes gelegen. Vooral ‘s nachts was het heel akelig. Ik had last van psychotische nachtmerries. Dan bevond ik me ineens in een vliegtuig naar Canada, of was ik opgesloten in een gebouw zonder deuren. De nachten waren zo alleen, en zo angstaanjagend. Overdag kwamen er mensen op bezoek, ik weet nog hoe blij ik was met contact, maar ’s nachts lag ik alleen op mijn kamer, te draaien en te dromen. In al die dromen leek het vervolgens of ik nooit in slaap was gevallen. Dan werd ik wakker en dacht ik: waarom naar Canada, waarom bevind ik me in dat gebouw, en dan was er niemand om me gerust te stellen. En zodra ik insliep, was ik weer in Canada. Ik had een delier. Veel meer weet ik er niet van. Het is onmogelijk na te gaan waar herinnering begint en angstdroom eindigt, en andersom.' Hij zit met hoge schouders, en met de armen over elkaar. ‘Het leven was buitengewoon raar. Vanzelfsprekend en volkomen onzinnig. Een onbegrijpelijke periode. Delier. Klaar.’

Hoe ging de verpleging met de situatie om: ineens Rutger Kopland en Rudi van den Hoofdakker op de afdeling?

'Goed. Het was natuurlijk een potentieel gênante situatie. De verplegers moesten mij zeggen dat het niet goed met me ging. Dat ik nog even wat langer moest blijven. Dat ik niet zomaar kon gaan wandelen. Ze moesten me uitleggen waarom ik de sleutel van mijn kamer niet kreeg. Ik moest vragen om een wandelingetje onder begeleiding, terwijl ik me vaak genoeg nog bewust was van het feit dat ik zelf een psychiater van naam was. Ik dacht dat ik het beter wist. Dat ik best even een ommetje kon gaan maken, of de stad in. Maar de keren dat we dat deden bleken ze gelijk te hebben: ik verdwaalde, en oversteken deed ik zonder ook maar een blik op het verkeer te hebben geslagen. Achteraf bezien was ik weliswaar geen gevaar voor anderen, maar wel voor mijzelf. Het was begrijpelijk hoe ze zich gedroegen, de verplegers, maar verdomme, zo pijnlijk. Ik bleef protesteren, maar zonder veel succes.'

Hoe spraken ze u aan?

'Met mijnheer. Of mijnheer Van den Hoofdakker. Maar op mijn deur hing een bordje met “Rudi”. De verpleging dacht dat ik dat fijn zou vinden. Een mooi gebaar.' Hij staat op, en al staande begint hij de post te sorteren, die hij tegelijk van commentaar voorziet. ‘Keurig getypt.’ Of: ‘Zeer ergerlijk.’

Weet u wanneer u terugkeerde in de werkelijkheid?

'Dat is niet goed vast te stellen. De normalisering is heel geleidelijk gegaan. De flarden in mijn hoofd werden steeds minder psychotisch.'

U heeft nooit over deze periode gedicht?

'Het heeft lang geduurd voordat ik überhaupt weer een pen op papier zette. Ik was allang blij dat ik in mijn eigen tuin kon lopen. Had absoluut geen zin om over die kliniek te dichten.'

unquote.

kvraag me wel af, wanneer het begrip ‘delier’ ingezet wordt en wanneer het begrip ‘hersenschudding’… wat hij beschrijft namelijk, aan droomtoestanden en verwarring, na het ongeluk… zegt mij dat hij een hersenschudding had en niets anders dan dat.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Delier Delier

http://nl.wikipedia.org/wiki/Hersenschudding Hersenschudding

en dat zeg ik dus niet op basis van wat ik uit de boekjes leer…

Welkom op het forum van startpagina!

Hyperactief A-P

danja

Hyperactief A-P

&&&

&&&

Hyperactief A-P

Hyperactief A-P

danja

Hyperactief A-P