ik kwam er ook zo jong mogelijk. en ik had in de eerste paar diensten al in de gaten, uit welke hoek de wind woei, en dat het aanpassen, d.w.z. meedoen, of wegwezen werd.
de psychiatrie is zoiets als ‘de maat is vol’. kom je daar, dan wordt er niet meer geprobeerd, dan gaat men jouw leven leven. zij gaan bepalen, wat jij doet en hoe je dat doet en wanneer je dat doet. en of jij nou schriftelijk in drievoud andere wensen indient, of dagenlang gaat zitten huilen, of jezelf een slag in de rondte vecht, dat macht dan allemaal nichts mehr aus.
en men meent dat dat het enige juiste is.
discipline.
ik vraag me altijd af, uit welk vorig leven dit soort mensen reincarneren…